زمینه: سوگ واکنشی طبیعی و جهانی به از دست دادن عزیزان است. تجربه سوگ یک وضعیت ثابت نیست، بلکه فرآیندی پویا است. بیشتر افراد ظرف یک سال پس از فقدان، به‌طور مناسب بهبود می‌یابند؛ با این حال، زمانی که فردی دچار امتداد غیرمعمول این فرآیند می‌شود، گفته می‌شود که دچار اختلال سوگ طولانی‌مدت شده است که تصور می‌شود ناشی از ناتوانی در گذار از سوگ حاد به سوگ یکپارچه باشد. بنابراین، اعتبارسنجی ابزارهای مرتبط با سوگ در فرهنگ‌های مختلف می‌تواند زمینه‌ای برای سنجش این مفهوم در بستر فرهنگی فراهم کند تا تفاوت‌های فرهنگی این ساختار بهتر درک شود.

اهداف: هدف این مطالعه بررسی ویژگی‌های روان‌سنجی، پایایی و اعتبار ابزار PG-13-R بود.

روش‌ها: داده‌ها از دو نمونه مستقل شامل ۲۸۵ نفر (برای تحلیل عاملی اکتشافی) و ۲۴۱ نفر (برای تحلیل عاملی تأییدی) از بزرگسالان سوگوار جمع‌آوری شد تا مشخص شود آیا یافته‌های حاصل از یک نمونه در نمونه دیگر قابل تأیید هستند یا خیر. اعتبار صوری و محتوایی به‌صورت کمی و کیفی سنجیده شد. اعتبار همزمان با استفاده از محاسبه ضریب همبستگی با چک‌لیست اختلال استرس پس از سانحه (PCL-5)، مقیاس اختلال اضطراب فراگیر (GAD-7)، و پرسشنامه افسردگی بک نسخه دوم (BDI-II) اندازه‌گیری شد. داده‌های جمع‌آوری‌شده با نرم‌افزارهای SPSS.27 و AMOS.26 تحلیل شدند. تحلیل عاملی اکتشافی با استفاده از مؤلفه‌های اصلی و روش واریماکس انجام شد. تحلیل عاملی تأییدی با نرم‌افزار AMOS.26 صورت گرفت.

نتایج: تحلیل‌های عاملی اکتشافی و تأییدی ساختار دو عاملی را تأیید کردند که شامل عوامل پریشانی، گسستگی و بی‌معنایی بود. این عوامل از انسجام درونی قابل قبولی برخوردار بودند. عوامل PG-13-R اعتبار همگرایی خوبی با افسردگی، اضطراب، اختلال استرس پس از سانحه و تجربه سوگ داشتند (P< 0.05). ضریب آلفای کرونباخ برای عامل پریشانی ۰.۷۸، برای عامل گسستگی و بی‌معنایی ۰.۷۹، و برای کل مقیاس ۰.۸۷ بود که نشان‌دهنده انسجام درونی مناسب ابزار است.

نتیجه‌گیری: ابزار PG-13-R ابزاری مفید و قابل اعتماد برای سنجش علائم اختلال سوگ طولانی‌مدت در جمعیت ایرانی است. پیشنهاد می‌شود در مطالعات آینده این مقیاس در افراد سوگوار به دلایل مختلف از جمله (مرگ بر اثر خودکشی، مرگ ناگهانی، و مرگ بر اثر حادثه) مورد بررسی قرار گیرد.