دانشگاه محقق اردبیلی ، a_sheikholslamy@yahoo.com
چکیده: (2216 مشاهده)
زمینه: مطالعات مختلف نشان دادند که امیددرمانگری اثرات معنی داری بر بهبود کیفیت زندگی، امید و بهزیستی روانشناختی، حرمت خود و کاهش تنیدگی، اضطراب و افسردگی افراد دارد. آیا این درمان می تواند بر بهبود کیفیت زندگی مردان دارای ناتوانی جسمی - حرکتی نیز مؤثر باشد؟ هدف: هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی امیددرمانگری گروهی مبتنی بر نظریه اسنایدر بر کیفیت زندگی مردان ناتوان جسمی - حرکتی بود. روش: این پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون - پسآزمون با گروه گواه بود. جامعهی آماری پژوهش را تمامی مردان ناتوان جسمی - حرکتی تحت پوشش سازمان بهزیستی شهر کامیاران در سال 95-1394 تشکیل میدادند.تعداد 30 نفر با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) جایگزین شدند. شرکتکنندگان گروه آزمایش، امیددرمانگری (اسنایدر، 2000) را طی 8 جلسه دریافت نمودند. برای جمعآوری دادهها از فرم کوتاه پرسشنامهی کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1991) استفاده شد. دادهها با روش آماری کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: امیددرمانگری بر کیفیت زندگی مردان ناتوان جسمی - حرکتی تأثیر معنیداری داشت (0/01>p). نتیجه گیری: میتوان نتیجه گرفت امیددرمانگری گروهی میتواند در افزایش کیفیت زندگی افراد ناتوان اثربخش باشد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1398/5/9 | انتشار: 1398/2/25
بازنشر اطلاعات |
|
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |