دوره 18، شماره 84 - ( 9-1398 )                   جلد 18 شماره 84 صفحات 2255-2247 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


دانشجوی دکتری روانشناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران ، marzieh.derakhshan@yahoo.com
چکیده:   (2096 مشاهده)
زمینه: خودشیفتگی از عواملی است که باعث به وجود آمدن اختلاف میان زوجین می ­شود. اما مسئله اصلی این است، آیا بین ابعاد سازش یافته، سازش نایافته خودشیفتگی و عشق با نقش واسطه‌ای بهوشیاری و خودمهارگری رابطه وجود دارد؟ هدف: بررسی ارتباط ابعاد سازش یافته و سازش نایافته خودشیفتگی با عشق: نقش واسطه‌ای و بهوشیاری و خودمهارگری مردان و زنان متأهل شهر قزوین بود. روش: پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل افراد متأهل 20 الی 55 ساله ساکن در شهر قزوین بود، 278(139 نفر مرد و 139 نفر زن) به روش نمونه­ گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار عبارتند از، مقیاس‌های مشکلات بین شخصی (هروتیز، روزنبرگ، بئر، آرنووویلاسنوز، 1998)، بهوشیاری (براون وریان،2003)، عشق سه وجهی استنبرگ (1987) و نارسیسیزم بزرگ منش (راسکین و هال، 1981-1979). داده ­ها با ضریب همبستگی پیرسون و مدل ­یابی معادلات ساختاری به روش بیشینه احتمال یا SEM تحلیل شد. یافته ­ها: ابعاد سازش یافته خودشیفتگی (اقتدار، کفایت، برتری، خودبینی و نمایشگری) باعشق همبستگی مستقیم و مثبت معنی­داری دارد (0/05P<)، ابعاد سازش نایافته (محق بودن و بهره­ کشی) نیز با عشق ارتباط منفی معنی ­دار و مستقیم دارند (0/05P<)، بهوشیاری و خودمهارگری نقش واسطه‌ای در ارتباط میان ابعاد سازش ­یافته و سازش نایافته خودشیفتگی با عشق دارند (0/05P<). نتیجه­ گیری: می­ توان برای کاهش خودشیفتگی از بهوشیاری و خودمهارگری بهره جست.
متن کامل [PDF 560 kb]   (1052 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1398/9/16 | پذیرش: 1398/11/15 | انتشار: 1398/11/19

بازنشر اطلاعات
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است.