دوره 19، شماره 85 - ( 1-1399 )                   جلد 19 شماره 85 صفحات 90-81 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات ، zohrehmansouri@ymail.com
چکیده:   (2795 مشاهده)
زمینه: صمیمیت زناشویی، به عنوان یک فرآیند پویای مبتنی بر اعتماد و احترام متقابل و یک نیاز درونی برای دلبستگی است که یکی از عوامل مهم در زمینه بهبود روابط زوجین است. از این ­رو، مسأله پژوهش حاضر این بود که آیا سبک­ های دلبستگی با میانجی ­گری تعهد عشق ­ورزی نقشی در پیش ­بینی صمیمیت زناشویی دارد؟ هدف: ارائه الگوی ساختاری پیش­بینی صمیمیت زناشویی بر اساس سبک­های دلبستگی با میانجی ­گری مؤلفه تعهد عشق ورزی در دانشجویان متأهل بود. روش: از نوع توصیفی - همبستگی بود. جامعۀ آماری، شامل کلیه دانشجویان مشغول تحصیل در دانشگاه آزاد اسلامی واحد گچساران بود. تعداد 400 نفر به روش تصادفی طبقه‌ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار عبارتند از: مقیاس صمیمیت زناشویی والکر و تامپسون (1983)، مقیاس عشق مثلثی استرنبرگ (1986) و پرسشنامه سبک ­های دلبستگی هازن و شاور (1987). نتایج با روش ماتریس همبستگی، تحلیل رگرسیون و برازش تحلیل مسیر تحلیل شدند. یافته ­ها: سبک دلبستگی ایمن بر صمیمیت زناشویی و تعهد عشق­ورزی اثر مثبت و معنادار دارد (0/01>P). سبک دلبستگی اجتنابی بر صمیمیت زناشویی اثر معناداری ندارد (0/05<P)، اما بر تعهد عشق اثر منفی و معنادار دارد (0/05>P). همچنین سبک دلبستگی دوسوگرا بر صمیمیت زناشویی اثر معناداری ندارد (0/05<P)، اما بر تعهد عشق اثر منفی و معنادار دارد (0/05>P). نتیجه ­گیری: تعهد به ­عنوان یکی از مؤلفه­ های عشق ­ورزی، نمی ­تواند نقش میانجی بین سبک­ های دلبستگی و صمیمیت زناشویی در جامعه مورد نظر را داشته باشد
 
متن کامل [PDF 725 kb]   (2421 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1398/10/22 | پذیرش: 1398/11/17 | انتشار: 1398/11/19

بازنشر اطلاعات
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است.