زمینه: سندروم روده تحریکپذیر علاوه بر مشکلات جسمانی، میتواند فرآیندهای شناختی، هیجانی و روانشناختی بیماران را نیز متأثر سازد که ضروری است با بکارگیری درمانهای روانشناختی مناسب نسبت به کاهش این آسیبها اقدام شود. اما آیا رفتاردرمانی دیالکتیک میتواند منجر به بهبود خودکارآمدپنداری درد و کاهش اجتناب تجربهای مادران مبتلا به سندروم روده تحریکپذیر شود؟ هدف: بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر خودکارآمدپنداری درد و اجتناب تجربهای مادران مبتلا به سندروم روده تحریکپذیر انجام گرفت.
روش: پژوهش حاضر نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون - پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش مادران مبتلا به سندرم روده تحریکپذیر مراجعه کننده به متخصصهای گوارش در شهر زنجان در سه ماهه تابستان سال 1398 بود. در این پژوهش تعداد 30 مادر مبتلا به سندرم روده تحریکپذیر با روش نمونهگیری دردسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروههای آزمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه 15 مادر بیمار). گروه آزمایش مداخله رفتاردرمانی دیالکتیک (لینهان، 2004) را طی دو و نیم ماه در 10 جلسه 75 دقیقهای دریافت نمودند. پرسشنامههای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدپنداری درد (نیکولاس، 1989) و اجتناب تجربهای (بوند و همکاران، 2011) بود. دادههای حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافتهها: نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیک بر خودکارآمدپنداری درد و اجتناب تجربهای مادران مبتلا به سندروم روده تحریکپذیر تأثیر معنادار دارد (0/001p<). نتیجهگیری: بر اساس یافتههای پژوهش حاضر میتوان چنین نتیجه گرفت که رفتاردرمانی دیالکتیک با بهرهگیری از تکنیکهای تحمل پریشانی، پذیرش و خودنظمجویی هیجانی میتواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت بهبود خودکارآمدپنداری درد و کاهش اجتناب تجربهای مادران مبتلا به سندروم روده تحریکپذیر مورد استفاده گیرد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1398/11/11 | پذیرش: 1399/1/13 | انتشار: 1399/2/14