زمینه: مطالعات متعددی به بررسی عوامل مرتبط با اعتیاد به اینترنت و نگرش به نرم افزارهای پیام رسان پرداخته اند. اما پژوهشی که به بررسی رابطه اعتیاد و نگرش به نرم‌افزارهای پیام‌رسان موبایلی با نحوه روابط دانش­آموزانِ هم­سال در فرآیند یاددهی – یادگیریِ برنامه درسی پرداخته باشذ مغفول مانده است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه اعتیاد و نگرش به نرم‌افزارهای پیام‌رسان تلفن همراه با نحوه روابط دانش ­آموزانِ هم ­سال در فرآیند یاددهی – یادگیریِ برنامه درسی: مطالعه موردی دانش ­آموزان دوره دوم مقطع متوسطه شهرستان خاش انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه این پژوهش شامل کلیه دانش­ آموزان دختر و پسر دوره دوم متوسطه شهرستان خاش به تعداد ۳۵۴۲ نفر (۱۲۳۲ دختر و ۱۷۵۹ پسر) بودند. از این تعداد بر اساس جدول مورگان تعداد ۳۴۰ نفر به‌ عنوان نمونه با روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه استاندارد اعتیاد و نگرش به نرم ­افزارهای پیام رسان تلفن همراه زارع ­مقدم و صالحی نیا (۱۳۹۴) و شاخص روابط با همسالان (IPR) والتر دبیلو هادسون (۱۹۹۲) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون همبستگی اسپیرمن و تی مستقل استفاده شد. یافته­ ها: نتایج پژوهش حاکی از آن بود که بین اعتیاد و نگرش به نرم‌افزارهای پیام‌رسان تلفن همراه با نحوه روابط دانش­ آموزان دوره دوم مقطع متوسطه شهرستان خاش در فرآیند یاددهی – یادگیریِ برنامه درسی رابطه وجود دارد. همچنین نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که میانگین اعتیاد و نگرش به نرم‌افزارهای پیام‌رسان تلفن همراه و روابط دانش ­آموزان در فرآیند یاددهی – یادگیریِ برنامه درسی در دختران بالاتر از پسران است (۰/۰۱ >P). نتیجه‌گیری: بنابراین می ­توان نتیجه گرفت که اعتیاد و نگرش به نرم‌افزارهای تلفن همراه پیام‌رسان در فرآیند یاددهی - یادگیری دانش‌آموزان مؤثر است.