از اهداف مهم رویکردهای مختلف روانشناسی، شناسایی عوامل پیشبینیکننده آسیبهای روانی و بدنی است. بررسی و شناسایی عوامل آسیبپذیری روانی و بدنی در پیشگیری، تشخیص و اتخاذ روش درمانی جهت گیری تازهای بهوجود میآورد. افراد ممکن است آسیبپذیریهای روانشناختی و جسمانی داشته باشند که آنها را مستعد بیماریها و اختلالات روانی و جسمی کند. انزوای اجتماعی یکی از این متغیرهای اجتماعی آسیبزا است. هدف پژوهش حاضر پیشبینی آسیبپذیریهای روانی و آسیبپذیریهای بدنی بر اساس انزوای اجتماعی بود. در این پژوهش، همچنین نقش تعدیلکننده جنس و تأهل در روابط بین انزوای اجتماعی با آسیبپذیری روانی و بدنی بررسی شد. تعداد ۴۱۹ نفر (۲۰۶ مرد، ۱۹۳ زن) از جمعیت عمومی تهران به چکلیست علائم (SCL-۲۵) و مقیاس تنهایی اجتماعی (SLS) پاسخ دادند. نتایج پژوهش نشان داد که انزوای اجتماعی با آسیبپذیری روانی و آسیبپذیری بدنی در سطح ۰/۰۱p< رابطۀ مثبت معنادار دارد. همچنین جنس و تأهل، در رابطه انزوای اجتماعی و آسیبپذیری روانی و آسیبپذیری بدنی نتوانستند نقش تعدیلکننده ایفا کنند. براساس یافتههای این پژوهش، میتوان نتیجه گرفت که شناسایی بهموقع انزوای اجتماعی میتواند به پیشگیری از آسیبهای بدنی و روانی کمک کند. همچنین میتوان برای مدیریت و درمان انزوای اجتماعی در چهارچوب مدلهای مداخلهای اقدام کرد.