هدف: هدف از پژوهش حاضر تدوین و ارزیابی اثربخشی برنامه آموزشی مبتنی بر یکپارچه‌نگر برای ارتقاء ادراک پیری در سالمندان ایران بوده است. روش و ابزار: پژوهش حاضر یک پژوهش کمی‌نگر و نیمه‌آزمایشی بود که با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری در دو گروه آزمایش و گواه انجام پذیرفت. جامعه آماری این پژوهش تمامی افراد بالای ۶۰ سال در شهر تهران بودند؛ از بین جامعه آماری پژوهش، حدود ۴۰ نفر (با در نظر گرفتن افت آزمودنی) که واجد ملاک‌های ورود باشند و همچنین علاقمندی به مشارکت در پژوهش داشته باشند به صورت در دسترس در سرای محله واقع در خیابان شیخ‌هادی انتخاب شدند. این ۴۰ نفر به طور مساوی و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل، گمارده شدند. در این پژوهش از پرسشنامه ادراک پیری بارکر و همکاران (۲۰۰۷) استفاده شده است. افراد در گروه آزمایش به تعداد هشت جلسه ۱۰۰ دقیقه‌ای، آموزش مبتنی بر یکپارچه‌نگری را دیدند و گروه گواه هیچ آموزشی را دریافت نکردند. برای تجزیه ‌و تحلیل اطلاعات از شاخص‌های میانگین، انحراف‌استاندارد و آزمون تحلیل کوواریانس به ‌وسیله نرم‌افزار SPSS استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های حاصل از پژوهش نشان دادند که آموزش مبتنی بر یکپارچه‎نگری می‌تواند بر میزان ارتقای ادراک پیری در سالمندان تأثیر معناداری گذاشته و میزان نمره کلی ادراک پیری را در این افراد به‌طور معناداری افزایش دهد. نتیجه‌گیری: آموزش مبتنی بر یکپارچه‌نگری برای افراد سالمند سبب ارتقاء بازدهی آنها در جامعه و افزایش حس مثبت آنها نسبت به خود می‌شود. این تغییرات به طور تلویحی نیز سبب کاهش نرخ آسیب‌پزیری و شیوع اختلالات در این افراد می‌شود.