زمینه: یکی از بارزترین روشهای تغییر رفتار، بازیدرمانی گروهی است. با توجه به اینکه از یک طرف شیوع رفتارهای پرخاشگرانه و از طرف دیگر بروز رفتارهای گوشهگیرانه و احساس تنهایی، موجب ایجاد اختلالات رفتاری در کودکان میگردد.
هدف: تحقیق حاضر با هدف بررسی میزان تأثیر بازیهای گروهی بر سازشیافتگی اجتماعی، کنترل خشم و احساس تنهایی انجام گردیده است.
روش: روش پژوهش حاضر نیمهآزمایشی و طرح آن از نوع پیشآزمون - پسآزمون بود. جامعه مورد مطالعه دانشآموزان پسر مقطع ابتدایی در نیمه اول سال تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۹ شهر کرمانشاه بودند که براساس نوع پژوهش (نیمهآزمایشی) تعداد ۴۰ نفر به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۲۰ نفری (آزمایش و گواه) جایگذاری شدند. ابزار بکار رفته در پژوهش شامل پرسشنامههای سازشیافتگی خانچی (۱۹۹۸)، مهار خشم نواکو (۱۹۸۶) و احساس تنهایی ویلر (۱۹۸۵) و بسته آموزشی بازیدرمانی کاترین گلارد و دیوید گلدارد (۲۰۱۲) بوده است. جهت بررسی نتایج از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد.
یافتهها: نتایج حاصل از تحلیلکوورایانس مؤید این است که با کنترل نمرات پیشآزمون، در گروههای آزمایش و گواه، بازیهای گروهی بهترتیب موجب افزایش سازشیافتگی اجتماعی (۱۸/۶۳ =F؛ ۰/۰۰۱ =P) و کاهش احساس تنهایی (۲۳/۱۲ =F؛ ۰/۰۰۱ =P) میگردد ولی در نمرات کنترل خشم (۰/۳۸۴ =F؛ ۰/۵۵ =P) تفاوت معنیداری مشاهده نشد.
نتیجهگیری: بر اساس یافتههای پژوهش میتوان نتیجه گرفت که آموزش بازیهای گروهی بهعنوان یک رشته فعالیتهای جمعی و انگیزشی باعث بالا بردن مهارتهای فردی، تقویت حس اعتماد به خود، استقلال فردی و تقویت برقراری روابط اجتماعی و در نتیجه بهبود سازشیافتگی اجتماعی و هیجانی کودک میگردد.