زمینه: آموزش کاربردی، از جمله معیارها و شاخصههای موفقیت و کارآمدی نظام آموزش و پرورش در جوامع محسوب میشود. تهیه و تدوین مواد آموزشی کاربردی باید مبتنی بر ویژگیها و نیازهای فردی، خانوادگی، گروهی و اجتماعی باشد، به گونهای که در نهایت زندگی مستقل فرد را به همراه داشته باشد. با توجه به مشکلات زبان بیانی از جمله زبان نوشتاری دانش آموزان آهستهگام با نشانگان داون، آیا آموزش زبان نوشتاری کاربردی میتواند منجر به بهبود توانش های ارتباطی و خودکفایی اجتماعی این افراد شود؟ هدف: هدف پژوهش حاضر اثربخشی برنامه آموزشی کاربردی خانواده محور بر توانش های نوشتن کودکان دبستان با نشانگان داون بود. روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی (پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه) بود. ۳۰ دانش آموز دبستانی آهسته گام با نشانگان داون مشغول تحصیل در مدارس استثنایی شهر تهران به روش نمونه گیری در دسترس گزینش شده و به شکل تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایش در ۱۰ جلسه ۴۵ دقیقهای بسته برنامه آموزشی کاربردی خانواده محور محقق ساخته (۱۳۹۶) جهت بهبود توانش های نوشتن شرکت کردند و هر دو گروه در مراحل پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از مقیاس پرسشنامه خواندن و نوشتن شیرازی و نیلی پور (۱۳۹۰) مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل دادهها، از تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شده است. یافتهها: یافتهها نشان میدهد که برنامه آموزشی کاربردی خانواده محور منجر به افزایش میانگین نمرات توانش های نوشتن شرکت کنندگان گروه آزمایش در حیطه رونویسی و املاء نسبت به گروه گواه شده است (۰/۰۰۱P<). نتیجه گیری: بنابراین میتوان مطرح کرد که برنامه آموزشی کاربردی خانواده محور روش مؤثری برای بهبود توانش های نوشتن دانش آموزان آهسته گام با نشانگان داون است.