زمینه: بی‌تردید غنا بخشیدن به روابط بین‌فردی زنان دارای همسر مبتلا به اعتیاد به‌دلیل سوءمصرف شوهر خود نیاز به آموختن یک‌سری از مهارت‌ها برای سازگار شدن یا غلبه بر آن شرایط موجود دارند. تأثیر منفی کاهش کیفیت زندگی زناشویی در زوجین بر جنبه‌های مختلف زندگی به‌نظر می‌رسد راه‌های کاهش آن در زوجین لازم است. از دیدگاه‌های بسیار مؤثر درمانی، زوج‌درمانی رفتاری تلفیقی و زوج‌درمانی گاتمن است.
هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه تأثیر مشاوره گروهی مبتنی به شیوه زوج درمانی گاتمن و رفتاری تلفیقی بر کیفیت زناشویی زنان دارای همسر مبتلا به اعتیاد انجام گرفت.
روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس آزمون و گروه گواه با دوره پیگیری یک‌ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان دارای همسر مبتلا به اعتیاد مراجعه کننده به یک مرکز بهزیستی در شهر اهواز در سال ۱۴۰۱ بود. که با استفاده از نمونه گیری هدفمند ۴۵ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه همتاسازی شدند. ابزار گردآوری داده ها مقیاس کیفیت زناشویی (باسبی و همکاران، ۱۹۹۵) بود. بر روی گروه های آزمایش مداخلات زوج درمانی رفتاری تلفیقی و زوج درمانی گاتمن به صورت ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای به شیوه گروهی و هفتگی در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی با بهره‌گیری از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۲ تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج نشان داد هر دو زوج درمانی رفتاری تلفیقی و زوج درمانی گاتمن در بهبود کیفیت زناشویی همسران زنان دارای همسر مبتلا به اعتیاد اثربخش بوده است (۰۰۱/۰ P<). اما بین اثربخشی این دو شیوه درمان بر متغیر کیفیت زناشویی تفاوت معناداری مشاهده نشد (۰۰۱/۰ P<).
نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های این مطالعه زوج درمانی رفتاری تلفیقی و زوج درمانی گاتمن می‌‌تواند به بهبود کیفیت زناشویی زنان دارای همسر مبتلا به اعتیاد منجر گردد و لازم است روانشناسان نسبت به برگزاری و اجرای چنین آموزش‌هایی اقدام نمایند.
