زمینه: حوادث طبیعی مانند سیل، یکی از تجارب مستقیم حوادث آسیب زا است که می تواند زمینه ساز اختلالات روانشناختی بوده و مستلزم اجرای مداخلات روانشناختی می باشد. از این رو، مسأله پژوهش حاضر تعیین و مقایسه مداخلات اثربخش در زمینه کاهش علایم اختلال استرس پس از سانحه است. هدف: مقایسۀ اثر بخشی درمان شناختی رفتاری با هیپنوتراپی و حساسیت زدایی از طریق حرکات چشم و پردازش مجدد بر کاهش علایم اختلال استرس پس از سانحه زنان سیل زده بود. روش: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون چهار گروهی بود. جامعۀ آماری، شامل کلیه زنان میانسال سیل زده شهر پل دختر استان لرستان در سال ۱۳۹۸بود. ۱۰۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند و در گروههای آزمایش (۳ گروه ۲۰ نفره) و کنترل (یک گروه ۲۰ نفره) به تصادف گمارش شدند. ابزار پژوهش عبارتند از: جلسات مداخلاتی حساسیتزدایی از طریق حرکت چشم و پردازش مجدد (EMDR) شاپیرو (۲۰۰۱)، جلسات مداخله ای هیپنوتراپی شناختی (علاءالدین، ترجمه ارقبایی و همکاران، ۱۳۹۴) و مقتدر، حسن زاده، میرزاییان و دوستی (۱۳۹۵)، طرح درمان شناختی - رفتاری اهلرز و کلارک (۲۰۰۰) و اهلرز و همکاران (۲۰۰۵) و مقیاس خودسنجی تأثیر رویداد (IES-R ) هوروویتز و همکاران (۱۹۸۷). تحلیل داده ها با روش تحلیل کواریانس و آزمون تعقیبی بن فرونی انجام شد. یافته ها: سه روش مداخلاتی شناختی رفتاری، هیپنوتراپی شناختی و EMDR بر کاهش اختلال استرس پس از سانحه تأثیر معنادار داشتند (۰/۰۱p<). درمان شناختی - رفتاری تأثیر بیشتری نسبت به EMDR بر کاهش اختلال استرس پس از سانحه داشت (۰/۰۱p<). نتیجه گیری: میتوان برای کاهش استرس پس از سانحه از درمان شناختی - رفتاری بهره برد.