دوره 17، شماره 65 - ( 1-1397 )
جلد 17 شماره 65 صفحات 60-46 |
برگشت به فهرست نسخه ها
داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ، myekta@ut.ac.ir
چکیده: (2584 مشاهده)
محیط خانواده و برخورد والدین با نوجوان تأثیر قابل ملاحظهای در تحول شخصیت فرد می‌گذارد. از جمله مشکلاتی که والدین با آن مواجه هستند، کمبود اطلاعات در مورد تغییرات تحولی طبیعی در دورۀ نوجوانی و کمبود اطلاعات در مورد شیوه‌های والدگری است؛ بنابراین وجود برنامه‌ای که هردوی این مؤلفه‌ها را پوشش دهد، ضروری به‌نظر می‌رسد. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامۀ مداخله‌ای بهبود روابط والدین و نوجوانان بر شیوه‌های والدگری و رابطۀ والد- نوجوان طراحی و اجرا گردید. مطالعه حاضر از نوع شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون تک‌گروهی است. گروه نمونه شامل 65 نفر از والدین دانش‌آموزان پیش‌دبستانی و دبستانی شهر تهران بود. مقیاس شیوه والدگری بامریند و سیاهه رابطه والد- فرزند پیش از مداخله و پس‌ازآن توسط شرکت‌کنندگان تکمیل شد. یافته‌ها حاکی از آن است که برنامۀ آموزش والدین تنها بر رضایت از والدگری تأثیر معناداری داشته (0/05> p) و بر سایر متغیرها اثرگذار نبوده است. خرده‌مقیاس رضایت از والدگری، سازه‌ای را در برمی‌گیرد که از پویایی بیشتری برخوردار است، اما پنج خرده‌مقیاس دیگر، احتمالاً باورهای پایدارتر و عمیق‌تر را می‌سنجند که در طول زمان شکل‌گرفته‌اند و برای اینکه تغییر کنند، نیاز به زمان بیشتری دارند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |