دوره 20، شماره 108 - ( زمستان 1400 (اسفند)، 1400 )
جلد 20 شماره 108 صفحات 2268-2255 |
برگشت به فهرست نسخه ها
استاد، گروه مشاوره، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران (نویسنده مسئول) ، h_ghamari@uma.ac.ir
چکیده: (1332 مشاهده)
زمینه: تاکنون مداخلات متعددی در زمینه خودآسیبی بدون‌خودکشی به عنوان بحران خاموش مدارس انجام شده است، با این حال پژوهشی که به تدوین و اعتباریابی روی‌آورد مداخلهای یکپارچه‌نگر بر خودآسیبی بدون‌خودکشی و پیامدهای مهم آن بپردازد، یافت نشد.
هدف: پژوهش حاضر با هدف تدوین و اعتباریابی روی‌آورد مداخلهای یکپارچه‌نگر بر خودآسیبی بدون‌خودکشی، دشواری‌های تنظیم هیجان، رابطه مادر - دختری و افکار خودکار منفی دختران نوجوان انجام گرفت.
روش: روش پژوهش حاضر شبه‌آزمایشی و طرح آن پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، تمامی دانشآموزان دوره اول و دوم متوسطه دارای خودآسیبی بدون‌خودکشی شهر اردبیل در سال تحصیلی 99-1398 بودند. با استفاده از روش نمونه‌گیری زنجیره‌ای 32 شرکت‌کننده گزینش و به طور تصادفی در گروه های گواه و آزمایش جایگزین شدند. هر دو گروه به پرسشنامه‌های رفتارهای خودآسیب‌رسانی سانسون، ویدرمن و سانسون (1998)، مقیاس دشواری در تنظیم هیجان گراتز و روئمر (2004)، پرسشنامه افکار خودکار هولون و کندال (1980) و فرم مادر مقیاس رابطه ولی-فرزندی فاین، مورلند و شوبل (1985)، در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون پاسخ دادند.
یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که روی‌آورد مداخلهای یکپارچه‌نگر بر کاهش دشواری تنظیم هیجان، بهبود رابطه مادر - دختر، کاهش افکار‌خودکار منفی و کاهش خودآسیبی بدون‌خودکشی دختران نوجوان مؤثر است (0/05> p ).
نتیجه‌گیری: روی‌آورد مداخلهای یکپارچه‌نگر بر متغیرهای پژوهش اثربخش است و می‌تواند به عنوان مداخله مناسب توسط مشاوران مدارس و درمانگران برای نوجوانان دختر دارای خودآسیبی بدون‌خودکشی استفاده شود.
هدف: پژوهش حاضر با هدف تدوین و اعتباریابی روی‌آورد مداخلهای یکپارچه‌نگر بر خودآسیبی بدون‌خودکشی، دشواری‌های تنظیم هیجان، رابطه مادر - دختری و افکار خودکار منفی دختران نوجوان انجام گرفت.
روش: روش پژوهش حاضر شبه‌آزمایشی و طرح آن پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، تمامی دانشآموزان دوره اول و دوم متوسطه دارای خودآسیبی بدون‌خودکشی شهر اردبیل در سال تحصیلی 99-1398 بودند. با استفاده از روش نمونه‌گیری زنجیره‌ای 32 شرکت‌کننده گزینش و به طور تصادفی در گروه های گواه و آزمایش جایگزین شدند. هر دو گروه به پرسشنامه‌های رفتارهای خودآسیب‌رسانی سانسون، ویدرمن و سانسون (1998)، مقیاس دشواری در تنظیم هیجان گراتز و روئمر (2004)، پرسشنامه افکار خودکار هولون و کندال (1980) و فرم مادر مقیاس رابطه ولی-فرزندی فاین، مورلند و شوبل (1985)، در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون پاسخ دادند.
یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که روی‌آورد مداخلهای یکپارچه‌نگر بر کاهش دشواری تنظیم هیجان، بهبود رابطه مادر - دختر، کاهش افکار‌خودکار منفی و کاهش خودآسیبی بدون‌خودکشی دختران نوجوان مؤثر است (0/05> p ).
نتیجه‌گیری: روی‌آورد مداخلهای یکپارچه‌نگر بر متغیرهای پژوهش اثربخش است و می‌تواند به عنوان مداخله مناسب توسط مشاوران مدارس و درمانگران برای نوجوانان دختر دارای خودآسیبی بدون‌خودکشی استفاده شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |