دوره 20، شماره 106 - ( زمستان 1400(دی)، 1400 )                   جلد 20 شماره 106 صفحات 1747-1733 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


گروه مشاوره و راهنمایی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران ، dr.rasouli@hotmail.com
چکیده:   (1276 مشاهده)
زمینه: خودکارآمدی زنان پس از طلاق کاهش می‌یابد که بر مقابله آن‌ها با مشکلات و استرس‌های زندگی تأثیر می‌گذارد. ادبیات پژوهشی افزایش خودکارآمدی را بعد از رویکردهای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکی، که جز روش‌های درمانی موج سوم هستند، نشان دادند اما هنوز مشخص نیست کدام یک اثربخشی بیشتری دارد.
هدف: پژوهش حاضر به دنبال مقایسه اثربخشی گروه‌درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکی بر خودکارآمدی در زنان مطلقه بود.
روش: این پژوهش به‌صورت شبه­ آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه زنان مطلقه شهر اقلید در سال 1398 بود که تعداد 24 نفر با روش نمونه ­گیری در دسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه درمان و گروه گواه (هر گروه 8 نفر)، جایگزین شدند. یکی از گروه­ های آزمایش مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (8 نفر) و گروه دیگر مداخله رفتاردرمانی دیالکتیکی (8 نفر) را در 12 جلسه 90 دقیقه ­ای دریافت نمودند. شرکت‌کنندگان قبل، بعد و 2 ماه پس از اجرای مداخله ­های درمانی، پرسشنامه خودکارآمدی شرر و آدامز (1982) را تکمیل کردند. داده‌های پژوهش با استفاده از نرم­افزار SPSS-22 و آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و اثرات ساده گروه مورد تحلیل قرار گرفت.
یافته­ ها: نتایج نشان داد که درمان پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکی موجب افزایش خودکارآمدی زنان مطلقه ‌می‌شوند (0/05 p<) و بین دو درمان، برتری وجود نداشت (0/05 >.p).
نتیجه‌گیری: ‌با توجه به یافته­ های پژوهش، مداخلات گروه­ درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد و رفتاردرمانی دیالکتیکی می­توانند به­ عنوان روش­ هایی کارآمد برای افزایش خودکارآمدی زنان مطلقه مورد استفاده قرار گیرند.
متن کامل [PDF 901 kb]   (639 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1399/10/22 | پذیرش: 1400/10/10 | انتشار: 1400/9/26

بازنشر اطلاعات
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است.