دوره 21، شماره 109 - ( بهار 1401(فروردین) 1401 )
جلد 21 شماره 109 صفحات 18-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
استاد، گروه روان شناسی بالینی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران. (نویسنده مسئول) ، mtaghavi@rose.shirazu.ac.ir
چکیده: (2530 مشاهده)
زمینه: پیشرفت روان‌درمانی در زمینۀ اختلال اضطراب منتشر، بستگی به شناخت عمیق علائم و عوامل مرتبط با آن دارد. با توجه به تازگی مفهوم درمان متمرکز بر هیجان، پیشینۀ مطالعات نشان‌دهندۀ اهمیت نقش هیجان و اثربخشی درمان در اختلالات روانشناختی است. اما آیا درمان متمرکز بر هیجان می‌تواند بر نگرانی و خودانتقادی افراد مبتلا به اختلال اضطراب منتشر مؤثر باشد؟
هدف: این پژوهش با هدف اثربخشی درمان متمرکز بر هیجان بر نگرانی و خودانتقادی افراد مبتلا به اختلال اضطراب منتشر انجام شد.
روش: پژوهش حاضر از نوع طرح آزمایشی تک‌آزمودنی با خط‌پایه چندگانه ناهمزمان بود. جامعه آماری پژوهش، شامل افراد مراجعه‌کننده به یکی از کلینیک‌های روانشناسی تهران در سال 1399 بود. 4 شرکت‌کننده به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده و طی 20-16 جلسه درمان متمرکز بر هیجان (تیمولاک و مک‌الوانی، 2018)، به پرسشنامه‌های نگرانی پنسیلوانیا (میر، میلر، متزگر و بورکوک، 1990) و خودانتقادی (گیلبرت، کالرک، همپل، مایلز و آیرونز، 2004) پاسخ دادند. تحلیل داده‌ها به روش ترسیم دیداری، درصد داده‌های ناهمپوش، شاخص تغییر پایا و درصد بهبودی انجام شد.
یافته ها: درمان متمرکز بر هیجان باعث کاهش متغیر نگرانی (درصد بهبودی 61/08%) گردید و اثر آن تا پایان دوره پیگیری دو ماهه حفظ شد (درصد بهبودی 57/91%). هم‌‌چنین درمان موجب کاهش متغیر خودانتقادی (درصد بهبودی 83/19%) شده که اثر آن تا پایان دوره پیگیری ماندگار بود (درصد بهبودی 79/72%). شاخص پایا در این متغیرها نیز، حاکی از معناداربودن این تغییرات بود (0/05 >P).
نتیجه‌گیری: با توجه به یافته های مطالعۀ حاضر در مورد اثربخشی درمان متمرکز بر هیجان بر کاهش نگرانی و خودانتقادی، این موضوع مطرح می شود که درمان با تغییر هیجان و بازسازی تجارب هیجانی نامطلوب، موجب کاهش علائم و مشکلات روانشناختی احتمالی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب منتشر می شود.
هدف: این پژوهش با هدف اثربخشی درمان متمرکز بر هیجان بر نگرانی و خودانتقادی افراد مبتلا به اختلال اضطراب منتشر انجام شد.
روش: پژوهش حاضر از نوع طرح آزمایشی تک‌آزمودنی با خط‌پایه چندگانه ناهمزمان بود. جامعه آماری پژوهش، شامل افراد مراجعه‌کننده به یکی از کلینیک‌های روانشناسی تهران در سال 1399 بود. 4 شرکت‌کننده به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده و طی 20-16 جلسه درمان متمرکز بر هیجان (تیمولاک و مک‌الوانی، 2018)، به پرسشنامه‌های نگرانی پنسیلوانیا (میر، میلر، متزگر و بورکوک، 1990) و خودانتقادی (گیلبرت، کالرک، همپل، مایلز و آیرونز، 2004) پاسخ دادند. تحلیل داده‌ها به روش ترسیم دیداری، درصد داده‌های ناهمپوش، شاخص تغییر پایا و درصد بهبودی انجام شد.
یافته ها: درمان متمرکز بر هیجان باعث کاهش متغیر نگرانی (درصد بهبودی 61/08%) گردید و اثر آن تا پایان دوره پیگیری دو ماهه حفظ شد (درصد بهبودی 57/91%). هم‌‌چنین درمان موجب کاهش متغیر خودانتقادی (درصد بهبودی 83/19%) شده که اثر آن تا پایان دوره پیگیری ماندگار بود (درصد بهبودی 79/72%). شاخص پایا در این متغیرها نیز، حاکی از معناداربودن این تغییرات بود (0/05 >P).
نتیجه‌گیری: با توجه به یافته های مطالعۀ حاضر در مورد اثربخشی درمان متمرکز بر هیجان بر کاهش نگرانی و خودانتقادی، این موضوع مطرح می شود که درمان با تغییر هیجان و بازسازی تجارب هیجانی نامطلوب، موجب کاهش علائم و مشکلات روانشناختی احتمالی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب منتشر می شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |