استاد روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران. ، h.neshat@edu.ui.ac.ir
چکیده: (976 مشاهده)
زمینه: تجربه تروما در دوران کودکی منجر به کاهش عملکردهای روانی-اجتماعی کودکان می شود که تا بزرگسالی نیز ادامه دار است. نحوه مقابله و واکنشهای کودکان نقش مهمی در سازگاری با رویدادهای تروماتیک بازی میکند و میتواند منجر به آسیبهای روانشناختی و یا رشد پس از رویداد شود. مطالعات پژوهشی پیشین، بهصورت کمی و پراکنده، برخی از عوامل اثرگذار بر سبکهای مقابلهای را نشان دادهاند اما تاکنون پژوهش متمرکز و عمیق در این حیطه بخصوص بر روی کودکان ایرانی انجامنشده است.
هدف: پژوهش حاضر به دنبال شناخت و توصیف بسترهای زمینهای سبکهای مقابلهای مؤثر کودکان مواجهه شده با زلزله کرمانشاه در سال 1396 بود.
روش: این پژوهش از نوع کیفی و روش تحلیل محتوای عرفی بود. 23 دختر سنین 10 تا 12 سال با استفاده از نمونهگیری هدفمند انتخاب و مصاحبه نیمه ساختاریافته اجرا شد. دادهها با استفاده از روش 5 مرحلهای گرانهایم و لاندمن (2004) مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: نتایج 4 مقوله اصلی و 14 مقوله فرعی بهعنوان بسترهای زمینهساز اتخاذ سبکهای مقابلهای نشان داد که عبارتاند از: تأثیرپذیری (تجارب قبلی زندگی، الگوبرداری)، مهارتهای فردی (مسئولیتپذیری در برابر دیگران «تعهد بیرونی» و در برابر خود «تعهد درونی»، مدیریت زمان، کنترل هیجانات، تحمل شکست و شفقت با اطرافیان)، روابط اعضای خانواده با کودک (صمیمیت با اعضای خانواده، حمایتگری اعضای خانواده و نحوه برخورد والدین) و مهارتهای اجتماعی (اعتماد به همسالان، ارزشگذاری به روابط و میزان توانمندی در دوستیابی و حفظ آن).
نتیجهگیری: یافتهها حاکی از تأثیر عوامل درون فردی و بین فردی در روند انتخاب روشهای مختلف کودکان در مواجهه با ترومای زلزله است.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1400/7/3 | پذیرش: 1401/4/10 | انتشار: 1401/5/8
بازنشر اطلاعات |
|
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |