آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
دوره 21، شماره 113 - ( تابستان 1401(مرداد)، 1401 )
جلد 21 شماره 113 صفحات 1004-987 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
solimanpour M, pirkhaefi A, zahrakar K. (2022). Comparison of the efficacy of acceptance and commitment therapy (ACT) and compassion-focused therapy (CFT) on quality of life in patients with vitiligo. Journal of Psychological Science. 21(113), 987-1004. doi:10.52547/JPS.21.113.987
URL: http://psychologicalscience.ir/article-1-1485-fa.html
URL: http://psychologicalscience.ir/article-1-1485-fa.html
سلیمان پور مهدی، پیرخائفی علیرضا، زهراکار کیانوش. مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد (ACT) و درمان متمرکز بر شفقت (CFT) بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ویتیلیگو مجله علوم روانشناختی 1401; 21 (113) :1004-987 10.52547/JPS.21.113.987
دانشیار، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده پزشکی، واحد گرمسار، دانشگاه آزاد اسلامی، گرمسار، ایران. ، a.pirkhaefi@gmail.com
چکیده: (1231 مشاهده)
زمینه: تحقیقات نشان می‌دهد عوارض جسمانی و روانی بیماری‌های آشکار پوستی نظیر ویتیلیگو، کیفیت زندگی بیماران را تحت تأثیر قرار می‌دهد. باوجودی که در پیشینه، درمان متمرکز بر شفقت به تنظیم هیجانی مثبت، کاهش احساسات منفی و سرزنش خود منجر می‌شود و همچنین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ذهن‌آگاهی، پذیرش احساس و حفظ آرامش فرد هنگام مواجهه با واقعیت بیماری منجر می‌شود، اما در زمینه تأثیر این درمان‌ها بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به ویتیلیگو شکاف تحقیقاتی وجوددارد.
هدف: پژوهش‌حاضر به‌منظور مقایسه تأثیر مشاوره‌گروهی با رویکرد شفقت‌درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد بر کیفیت زندگی بیماران زن مبتلا به ویتیلیگو انجام گرفت.
روش: روش پژوهش از نوع شبه‌آزمایشی، همراه با پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری و گروه گواه بود. جامعه پژوهش حاضر را کلیه بیماران مبتلا به ویتیلیگو مراجعه‌کننده به بیمارستان رازی تهران در سال 1399 تشکیل دادند، که از بین آنان 45 نفر به شیوه هدفمند پس از کنترل ملاک‌های ورود و خروج، انتخاب و به‌صورت تصادفی در 3 گروه 15 نفری (دو گروه آزمایش و یک گروه‌گواه) جایگزین شدند. ابزار سنجش عبارت بود از پرسشنامه کیفیت‌زندگی سازمان‌جهانی‌بهداشت (1993) برای گروه اول درمان مبتنی بر پذیرش‌و‌تعهد بر‌اساس دیدگاه هایس و همکاران (2016) و برای گروه دوم درمان متمرکز بر شفقت گیلبرت (2009، 2014) در 8 جلسه 120 دقیقهای اجرا شد و برای گروه گواه هیچ درمانی ارائه نشد. به منظور بررسی فرضیه‌های پژوهش از روش‌های آمار‌توصیفی و تحلیل واریانس آمیخته با استفاده از نرم‌افزار spss20 استفاده شد.
یافته ها: نشان داد هر سه گروه در مرحله پیش‌آزمون تفاوت معناداری با هم نداشتند جز اینکه سلامت جسمانی گروه گواه از گروه شفقت بیشتر بود. همچنین تفاوت گروه درمان مبتنی‌بر پذیرش‌و‌تعهد و گروه درمان متمرکز بر شفقت با گروه گواه در کیفیت‌زندگی و تمامی مؤلفه‌هایش در مراحل پس آزمون و پیگیری معنادار بود (0/01 >p) به جز یک مورد که در مؤلفه محیط زندگی که تفاوت گروه شفقت در مقایسه با گروه گواه در پس‌آزمون معنادار نبود. در سلامت جسمانی و روابط اجتماعی تفاوت دو گروه‌آزمایشی پذیرش وتعهد و شفقت در مراحل پس‌آزمون و پیگیری معنادار نبود (0/01 <p). در سلامت‌روانی، محیط زندگی و کیفیت‌کلی زندگی نیز در مراحل پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معنادار دو گروه آزمایشی نشان‌داد درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد تأثیر بیشتری دارد. به جز کیفیت‌زندگی کلی که در پس‌آزمون میان دو گروه آزمایشی تفاوت معنادار وجود نداشت.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به‌دست‌آمده این نتیجه حاصل میگردد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد از طریق پذیرش احساسات و جلوگیری از اجتناب تجربه‌ای و شکل دهی به عمل‌متعهدانه و عادات سالم و همچنین درمان متمرکز بر شفقت از طریق تغییر تفاسیر ذهنی توأم با سرزنش و انتقاد و افزایش رفتار مبتنی بر مهربانی با خود و دیگران به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کرده اند.
هدف: پژوهش‌حاضر به‌منظور مقایسه تأثیر مشاوره‌گروهی با رویکرد شفقت‌درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد بر کیفیت زندگی بیماران زن مبتلا به ویتیلیگو انجام گرفت.
روش: روش پژوهش از نوع شبه‌آزمایشی، همراه با پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری و گروه گواه بود. جامعه پژوهش حاضر را کلیه بیماران مبتلا به ویتیلیگو مراجعه‌کننده به بیمارستان رازی تهران در سال 1399 تشکیل دادند، که از بین آنان 45 نفر به شیوه هدفمند پس از کنترل ملاک‌های ورود و خروج، انتخاب و به‌صورت تصادفی در 3 گروه 15 نفری (دو گروه آزمایش و یک گروه‌گواه) جایگزین شدند. ابزار سنجش عبارت بود از پرسشنامه کیفیت‌زندگی سازمان‌جهانی‌بهداشت (1993) برای گروه اول درمان مبتنی بر پذیرش‌و‌تعهد بر‌اساس دیدگاه هایس و همکاران (2016) و برای گروه دوم درمان متمرکز بر شفقت گیلبرت (2009، 2014) در 8 جلسه 120 دقیقهای اجرا شد و برای گروه گواه هیچ درمانی ارائه نشد. به منظور بررسی فرضیه‌های پژوهش از روش‌های آمار‌توصیفی و تحلیل واریانس آمیخته با استفاده از نرم‌افزار spss20 استفاده شد.
یافته ها: نشان داد هر سه گروه در مرحله پیش‌آزمون تفاوت معناداری با هم نداشتند جز اینکه سلامت جسمانی گروه گواه از گروه شفقت بیشتر بود. همچنین تفاوت گروه درمان مبتنی‌بر پذیرش‌و‌تعهد و گروه درمان متمرکز بر شفقت با گروه گواه در کیفیت‌زندگی و تمامی مؤلفه‌هایش در مراحل پس آزمون و پیگیری معنادار بود (0/01 >p) به جز یک مورد که در مؤلفه محیط زندگی که تفاوت گروه شفقت در مقایسه با گروه گواه در پس‌آزمون معنادار نبود. در سلامت جسمانی و روابط اجتماعی تفاوت دو گروه‌آزمایشی پذیرش وتعهد و شفقت در مراحل پس‌آزمون و پیگیری معنادار نبود (0/01 <p). در سلامت‌روانی، محیط زندگی و کیفیت‌کلی زندگی نیز در مراحل پس‌آزمون و پیگیری تفاوت معنادار دو گروه آزمایشی نشان‌داد درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد تأثیر بیشتری دارد. به جز کیفیت‌زندگی کلی که در پس‌آزمون میان دو گروه آزمایشی تفاوت معنادار وجود نداشت.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به‌دست‌آمده این نتیجه حاصل میگردد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد از طریق پذیرش احساسات و جلوگیری از اجتناب تجربه‌ای و شکل دهی به عمل‌متعهدانه و عادات سالم و همچنین درمان متمرکز بر شفقت از طریق تغییر تفاسیر ذهنی توأم با سرزنش و انتقاد و افزایش رفتار مبتنی بر مهربانی با خود و دیگران به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کرده اند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)