دوره 15، شماره 57 - ( 3-1395 )
جلد 15 شماره 57 صفحات 78-59 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه یاسوج
چکیده: (1835 مشاهده)
رضایت از زندگی به معنای ارزیابی شناختی و آگاهانه افراد از کیفیت زندگی خود به مثابه یک کل واحد است که اساس آن بر معیارهای شخصی آنها قرار دارد. پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی رضایت از زندگی براساس الگوی ارتباطی خانواده با میانجیگری انگیزش مذهبی در دانشجویان انجام گرفته است. بدین‌منظور نمونه‌ای مشتمل بر 350 دانشجو (150 پسر و 200 دختر) از بین دانشکده‌های (علوم تربیتی، مهندسی، علوم‌پایه و حقوق) دانشگاه شیراز به شیوۀ نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب گردید، و به مقیاس‌هایی از قبیل، مقیاس رضایت از زندگی دینر و همکاران (1985)، مقیاس الگوی ارتباطی خانواده ریچی و فیتزپاتریک (1994)، و مقیاس انگیزش موقعیتی گی، والرند و بلانچارد (2000) پاسخ دادند، قابلیت اعتماد و روایی مقیاس‌ها نیز محرز گردید. برای تحلیل داده‌ها از روش آماری تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج حاکی از آن بود که بین الگوی ارتباطی خانواده و رضایت از زندگی ارتباط مستقیم و معناداری وجود دارد. بدین‌صورت که بُعد گفت‌و‌شنود به‌طور مثبت و بُعد همنوایی به‌طور منفی پیش‌بینی‌کنندۀ رضایت از زندگی بودند. همچنین نتایج نشان داد که الگوی ارتباطی خانواده بر انگیزش درونی مذهبی و بیرونی مذهبی اثر دارد. در نهایت اینکه انگیزش بیرونی نسبت به مذهب توانسته بین الگوی ارتباطی خانواده و رضایت از زندگی نقش واسطه‌ای ایفا کند. یافته‌ها با توجه به تحقیقات پیشین به بحث گذاشته و پیشنهاداتی برای انجام پژوهش‌های بیشتر در این زمینه مطرح شده است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |