دوره 19، شماره 91 - ( پاییز 1399(مهر) 1399 )
جلد 19 شماره 91 صفحات 923-917 |
برگشت به فهرست نسخه ها
استادیار، گروه روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قم، قم، ایران ، mirzahoseini.hasan@yahoo.com
چکیده: (1841 مشاهده)
زمینه: مطالعات پیشین به تاثیر روش تجسم سازی تخیلی و بررسی طرحواره رهاشدگی و کاهش وابستگی بین فردی پرداخته اند.اما تاثیر روش تجسم سازی تخیلی در فعالسازی طرحواره رهاشدگی و کاهش وابستگی بین فردی در افراد دارای سبک‌های مقابله اجتناب و جبران افراطی مغفول مانده است. هدف: تعیین تأثیر روش تجسم سازی تخیلی در فعال سازی طرحواره رهاشدگی و کاهش وابستگی بین فردی در افراد دارای سبک های مقابله اجتناب و جبران افراطی بود. روش: پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی و طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان دارای سبک های مقابله اجتناب و جبران افراطی شهرستان تهران بود که 24 نفر بصورت هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دوگروه آزمایشی و گواه (12 نفر) گمارش شدند. ابزار پژوهش عبارتند از: طرحواره رهاشدگی (یانگ، 2003)، وابستگی بین فردی (هرشفیلد و همکاران، 1977) و مداخله تجسم سازی تخیلی (لاجوردی، میرزاحسینی و منیرپور، 1397). تحلیل داده ها با استفاده از روش کواریانس انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری در پس آزمون طرحواره رهاشدگی و وابستگی فردی بین دو گروه آزمایش و گواه وجود دارد و روش تجسم سازی تخیلی در فعال سازی طرحواره رهاشدگی و کاهش وابستگی بین فردی افراد دارای سبک های مقابله ای اجتناب و جبرانی افراطی مؤثر است (p≤ 0/001). نتیجه گیری: روش تجسم سازی تخیلی باعث فعال سازی طرحواره رهاشدگی و کاهش وابستگی بین فردی افراد دارای سبک های مقابله اجتناب و جبران افراطی شد.
واژه‌های کلیدی: تجسمسازی تخیلی، طرحواره رهاشدگی، وابستگی بین فردی، سبک مقابله اجتناب، سبک‌های مقابله اجتناب، جبران افراطی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |