دانشیار، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران. ، Dr.zirani@gmail.com
چکیده: (186 مشاهده)
زمینه: یکی از انواع سرطان های شایع در جهان، سرطان سینه در زنان است که اثرات منفی بسیاری بر وضعیت جسمانی و روانی زنان بر جای می گذارد. مداخلات روانشناختی به دلیل ماهیت روانی سرطان سینه، کانون تمرکز برخی مطالعات بودهاند. به نظر میرسد توجه بیشتر به مداخلات روانشناختی جهت کاهش مشکلات روانی زنان مبتلا به سرطان سینه ضروری است.
هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسۀ اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت و درمان فعالسازی رفتاری بر استرس ادراک شده و خودکارآمدی زنان مبتلا به سرطان سینه بود.
روش: طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی، از نوع پیشآزمون - پسآزمون با گروه گواه و پییگیری دو ماهه بود. 45 نفر از زنان مبتلا به سرطان سینه در شهر گرگان در طی سالهای 1401-1400 با روش نمونهگیری تصادفی ساده در سه گروه درمان مبتنی بر شفقت، درمان فعالسازی رفتاری و گروه گواه قرار گرفتند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای استرس ادراک شده (کوهن و همکاران، 1983) و خودکارآمدی (شرر و همکاران، 1982) استفاده شد و شرکتکنندگان در گروههای آزمایش، تحت مداخلات درمان مبتنی بر شفقت (گیلبرت، 2006) و درمان فعالسازی رفتاری (دیمیدچیان و همکاران، 2006) در 8 جلسه 90 دقیقهای قرار گرفتند. همچنین دادهها با روش تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر و با کمک نرمافزار Spss19 تجزیه وتحلیل شدند.
یافته ها: یافتههای پژوهش نشان داد هر دو درمان مبتنی بر شفقت و فعالسازی رفتاری بر استرس ادراک شده و خودکارآمدی زنان مبتلا به سرطان سینه مؤثر بوده است (0/05 >p). همچنین نتایج نشان داد، درمان فعال سازی رفتاری نسبت به درمان مبتنی بر شفقت اثربخشی بیشتری داشته و در مرحله پیگیری نیز این میزان معناداری پایدار بود.
نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده میتوان گفت مداخلات مبتنی بر شفقت و فعال سازی رفتاری اثربخشی بالایی در بهبود خودکارآمدی و کاهش استرس ادراک شده داشتند. لذا نتایج این مطالعه میتواند به درمانگران، روانشناسان و سیاستگذاران حوزۀ سلامت و بهداشت روان کمک کند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1401/7/16 | پذیرش: 1401/9/20 | انتشار: 1402/2/1
بازنشر اطلاعات |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |