آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
دوره 24، شماره 147 - ( بهار 1404(خرداد)، 1404 )
جلد 24 شماره 147 صفحات 271-251 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Parvardeh M, Abasi M, Gadampour E. (2025). Comparing the effectiveness of cognitive-behavioral group training, self-compassion training and positivity training on the psychological capital of female students with suicidal thoughts. Journal of Psychological Science. 24(147), 251-271.
URL: http://psychologicalscience.ir/article-1-2621-fa.html
URL: http://psychologicalscience.ir/article-1-2621-fa.html
پرورده محبوبه، عباسی محمد، قدم‌پور عزت‌اله. مقایسه اثر بخشی آموزش گروهی شناختی-رفتاری، آموزش شفقت‌به‌خود و آموزش مثبتنگری بر سرمایه‌روانشناختی دانشآموزان دختر دارای افکار خودکشی مجله علوم روانشناختی 1404; 24 (147) :271-251
دانشیار، گروه روان‌شناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه لرستان، خرم‌آباد، ایران. ، abasi.mo@lu.ac.ir
چکیده: (416 مشاهده)
زمینه: مطالعات مختلف نشان داده‌اند که سرمایه روانشناختی، یکی از مهم‌ترین عوامل مؤثر بر بهبود وضعیت روانی و مقابله با استرس، در کاهش افکار خودکشی است. در این میان، شیوه‌های مختلف مداخلهای به منظور تقویت سرمایه روانشناختی و کاهش افکار خودکشی مورد بررسی قرار گرفته‌اند. با این حال، شکاف پژوهشی موجود در زمینه مقایسه تأثیر مداخلات شناختی-رفتاری، شفقت به خود و مثبتنگری بر پایه آموزههای دینی بر سرمایه روانشناختی دانشآموزان دختر دارای افکار خودکشی هنوز مورد مطالعه قرار نگرفته است.
هدف: هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی آموزش درمان شناختی-رفتاری، شفقت به خود و مثبتنگری براساس آموزههای دینی بر سرمایه‌روانشناختی در دانشآموزان دختر دارای افکار خودکشی بود.
روش: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشآموزان دختر دوره متوسطه دوم شهر خرم‌آباد در سال تحصیلی 1403-1402 بود. نمونه آماری شامل 60 نفر بود که از بین 3 مدرسه از کل مدارس دخترانه متوسطه دوم به روش نمونهگیری تصادفی خوشهای چند مرحلهای انتخاب و به طور تصادفی در گروههای آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار داده شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در این مطالعه پرسشنامه افکار خودکشی (بک و همکاران، 1979) و پرسشنامه سرمایه روانشناختی (مکگی، 2011) بود. پروتکلهای آموزشی برای گروههای آزمایش به ترتیب آموزش شناختی – رفتاری (برایان و راد، 2018) به مدت 10 جلسه 90 دقیقهای، آموزش شفقت به خود (پل گیلبرت، 2000) به مدت 8 جلسه 90 دقیقهای و آموزش مثبتنگری بر اساس آموزههای دینی (فرنام و حمیدی، 1395) به مدت 8 جلسه 90 دقیقهای به صورت یک جلسه در هفته به صورت گروهی دریافت کردند، درحالی که گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. دادههای حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس تک و چندمتغیری، با استفاده از نرمافزار SPSS-25 تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج نشان داد که هر سه آموزش بر مؤلفههای سرمایه‌روانشناختی (خودکارآمدی، امیدواری، تابآوری و خوشبینی) تأثیر معناداری داشتهاند (001/0>p) و بین گروه گواه و سه روش آموزش در مؤلفههای متغیر «سرمایه‌روانشناختی» تفاوت معنیداری مشاهده میشود (001/0>p). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که «آموزش گروهی شناختی-رفتاری» بیشتر بر مؤلفه «خودکارآمدی»، «آموزش مثبتنگری بر اساس آموزههای دینی» بیشتر بر مؤلفه «امیدواری» و «خوشبینی» و «آموزش شفقت به خود» بیشتر بر مؤلفه «تابآوری» مؤثر بوده است (001/0>p).
نتیجه‌گیری: بر اساس یافتههای پژوهش به نظر میرسد آموزشهای بکار رفته میتوانند به عنوان مداخلهای کارآمد برای بهبود سرمایه روانشناختی دانشآموزان دختر جهت کاهش افکار خودکشی مورد استفاده قرار گیرد.
هدف: هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی آموزش درمان شناختی-رفتاری، شفقت به خود و مثبتنگری براساس آموزههای دینی بر سرمایه‌روانشناختی در دانشآموزان دختر دارای افکار خودکشی بود.
روش: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشآموزان دختر دوره متوسطه دوم شهر خرم‌آباد در سال تحصیلی 1403-1402 بود. نمونه آماری شامل 60 نفر بود که از بین 3 مدرسه از کل مدارس دخترانه متوسطه دوم به روش نمونهگیری تصادفی خوشهای چند مرحلهای انتخاب و به طور تصادفی در گروههای آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار داده شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در این مطالعه پرسشنامه افکار خودکشی (بک و همکاران، 1979) و پرسشنامه سرمایه روانشناختی (مکگی، 2011) بود. پروتکلهای آموزشی برای گروههای آزمایش به ترتیب آموزش شناختی – رفتاری (برایان و راد، 2018) به مدت 10 جلسه 90 دقیقهای، آموزش شفقت به خود (پل گیلبرت، 2000) به مدت 8 جلسه 90 دقیقهای و آموزش مثبتنگری بر اساس آموزههای دینی (فرنام و حمیدی، 1395) به مدت 8 جلسه 90 دقیقهای به صورت یک جلسه در هفته به صورت گروهی دریافت کردند، درحالی که گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. دادههای حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس تک و چندمتغیری، با استفاده از نرمافزار SPSS-25 تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج نشان داد که هر سه آموزش بر مؤلفههای سرمایه‌روانشناختی (خودکارآمدی، امیدواری، تابآوری و خوشبینی) تأثیر معناداری داشتهاند (001/0>p) و بین گروه گواه و سه روش آموزش در مؤلفههای متغیر «سرمایه‌روانشناختی» تفاوت معنیداری مشاهده میشود (001/0>p). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که «آموزش گروهی شناختی-رفتاری» بیشتر بر مؤلفه «خودکارآمدی»، «آموزش مثبتنگری بر اساس آموزههای دینی» بیشتر بر مؤلفه «امیدواری» و «خوشبینی» و «آموزش شفقت به خود» بیشتر بر مؤلفه «تابآوری» مؤثر بوده است (001/0>p).
نتیجه‌گیری: بر اساس یافتههای پژوهش به نظر میرسد آموزشهای بکار رفته میتوانند به عنوان مداخلهای کارآمد برای بهبود سرمایه روانشناختی دانشآموزان دختر جهت کاهش افکار خودکشی مورد استفاده قرار گیرد.
واژه‌های کلیدی: آموزش گروهی شناختی – رفتاری، آموزش شفقت به خود، آموزش مثبت-نگری بر اساس آموزههای دینی، سرمایه روانشناختی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)