آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
تابستان 1404(تیر)،
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
استادیار، گروه روان‌شناسی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاد اسلامی، بجنورد، ایران. ، mahmoud.Jajarmi@gmail.com
چکیده: (413 مشاهده)
زمینه: یکی از انواع اختلالاتی که ممکن است در اثر سرکوب هیجانات برای نوجوانان به وجود آید، اختلالات روانتنی است. با توجه به نقش هیجانات در بروز ناگویی هیجانی و تشدید اختلالات روانتنی، به نظر می‌رسد از جمله درمان‌های مؤثر بر آن، درمان متمرکز بر شفقت و درمان هیجانمدار باشد. در مورد مقایسۀ اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان هیجانمدار بر ناگویی هیجانی نوجوانان دختر با مشکلات روانتنی خلا پژوهشی وجود دارد.
هدف: هدف از انجام این پژوهش، مقایسۀ اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان هیجانمدار بر ناگویی هیجانی نوجوانان دختر با مشکلات روانتنی در شهر مشهد بود.
روش: روش این پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه و پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش‌آموزان دختر 15 تا 18 ساله با مشکلات روانتنی مشغول به تحصیل در دورۀ دوم متوسطه ناحیۀ 3 آموزش و پرورش شهر مشهد در سال تحصیلی 1403-1402 (250 نفر) بود که 45 نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (درمان متمرکز بر شفقت و درمان هیجانمدار) و گروه گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات در این پژوهش، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، 1994) بود. گروه آزمایش اول در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای درمان متمرکز بر شفقت (گیلبرت، 2010) و گروه آزمایش دوم 8 جلسه 90 دقیقه‌ای درمان هیجانمدار (گرینبرگ، 2011) را دریافت کردند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها نیز از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و نرمافزار SPSS-26 استفاده شد.
یافته ها: نشان داد که درمان‌های متمرکز بر شفقت و درمان هیجان مدار بر ناگویی هیجانی دختران نوجوان دارای علائم روانتنی اثربخش بودند (001/0 P<). نتایج آزمونهای تعقیبی بنفرونی نیز نشان داد که هر دو نوع درمان، اثربخشی یکسانی بر روی ناگویی هیجانی دختران نوجوان دارای علائم روان تنی دارند (001/0 P<).
نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این پژوهش، درمانگران و مشاوران مدارس می‌‌توانند از هر دو نوع درمان متمرکز بر شفقت و هیجانمدار برای کاهش ناگویی هیجانی نوجوانان دختر دارای مشکلات روانتنی استفاده کنند.
هدف: هدف از انجام این پژوهش، مقایسۀ اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان هیجانمدار بر ناگویی هیجانی نوجوانان دختر با مشکلات روانتنی در شهر مشهد بود.
روش: روش این پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه و پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش‌آموزان دختر 15 تا 18 ساله با مشکلات روانتنی مشغول به تحصیل در دورۀ دوم متوسطه ناحیۀ 3 آموزش و پرورش شهر مشهد در سال تحصیلی 1403-1402 (250 نفر) بود که 45 نفر از آن‌ها با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (درمان متمرکز بر شفقت و درمان هیجانمدار) و گروه گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات در این پژوهش، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، 1994) بود. گروه آزمایش اول در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای درمان متمرکز بر شفقت (گیلبرت، 2010) و گروه آزمایش دوم 8 جلسه 90 دقیقه‌ای درمان هیجانمدار (گرینبرگ، 2011) را دریافت کردند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها نیز از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و نرمافزار SPSS-26 استفاده شد.
یافته ها: نشان داد که درمان‌های متمرکز بر شفقت و درمان هیجان مدار بر ناگویی هیجانی دختران نوجوان دارای علائم روانتنی اثربخش بودند (001/0 P<). نتایج آزمونهای تعقیبی بنفرونی نیز نشان داد که هر دو نوع درمان، اثربخشی یکسانی بر روی ناگویی هیجانی دختران نوجوان دارای علائم روان تنی دارند (001/0 P<).
نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این پژوهش، درمانگران و مشاوران مدارس می‌‌توانند از هر دو نوع درمان متمرکز بر شفقت و هیجانمدار برای کاهش ناگویی هیجانی نوجوانان دختر دارای مشکلات روانتنی استفاده کنند.
واژه‌های کلیدی: کلیدواژه‌ها: مقایسه شفقت درمانی، مقایسه هیجان مدار، نا گویی هیجانی، نوجوانان دختر، مشکلات روانتنی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)