آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
زمستان 1404(دی)،
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشیار، گروه روان‌شناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران. ، sh.abolghasemi@iau.ac
چکیده: (110 مشاهده)
زمینه: تحول اخیر در زمینه درمان اختلالات اضطرابی، اصلاح سوگیری توجه را مورد هدف قرار داده است و یافتن درمان مؤثری برای کاهش شدت و عمق نشانه‌های اختلال اضطراب اجتماعی که یکی از شایعترین اختلالات اضطرابی است، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر توجه متمرکز بر خود و نشانه‌های بالینی اختلال اضطراب اجتماعی بود.
روش: روش پژوهش، طرح نیمه آزمایشی به شیوۀ پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه گواه با پیگیری 45 روزه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان متاهل دارای اختلال اضطراب اجتماعی مراجعه کننده به مراکز مشاوره روانشناختی منطقه 18 شهر تهران در سال 1402 بود که از بین آن‌ها 34 نفر از طریق نمونه گیری در دسترس و با توجه به معیارهای ورود به پژوهش انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. همه‌ی شرکت کنندگان توسط پرسشنامه کانون توجه (وودی، چامبلس و گلس، 1997) و سیاهه اضطراب اجتماعی (کانور و همکاران، 2000) مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت طرحواره درمانی (یانگ، 1990) به مدت 8 جلسه 90 دقیقهای قرار گرفت. داده‌ها از طریق نرمافزار SPSS-24 و آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج حاکی از اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش توجه متمرکز بر خود (01/0 p<) و نشانه‌های بالینی اختلال اضطراب اجتماعی (01/0 p<) و ماندگاری تأثیر آن در دوره پیگیری بود (01/0 p<).
نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه توجه متمرکز بر خود نقش بارزی را در اختلال اضطراب فراگیر ایفا می‌کند، می‌توان در درمان این اختلال بر این متغیر تمرکز بیشتری داشت. یافته‌های حاضر برای متخصصان بالینی دست اندرکار در حوزه سلامتروان، تلویحات کاربردی به دنبال دارد.
هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر توجه متمرکز بر خود و نشانه‌های بالینی اختلال اضطراب اجتماعی بود.
روش: روش پژوهش، طرح نیمه آزمایشی به شیوۀ پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه گواه با پیگیری 45 روزه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان متاهل دارای اختلال اضطراب اجتماعی مراجعه کننده به مراکز مشاوره روانشناختی منطقه 18 شهر تهران در سال 1402 بود که از بین آن‌ها 34 نفر از طریق نمونه گیری در دسترس و با توجه به معیارهای ورود به پژوهش انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. همه‌ی شرکت کنندگان توسط پرسشنامه کانون توجه (وودی، چامبلس و گلس، 1997) و سیاهه اضطراب اجتماعی (کانور و همکاران، 2000) مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت طرحواره درمانی (یانگ، 1990) به مدت 8 جلسه 90 دقیقهای قرار گرفت. داده‌ها از طریق نرمافزار SPSS-24 و آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج حاکی از اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش توجه متمرکز بر خود (01/0 p<) و نشانه‌های بالینی اختلال اضطراب اجتماعی (01/0 p<) و ماندگاری تأثیر آن در دوره پیگیری بود (01/0 p<).
نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه توجه متمرکز بر خود نقش بارزی را در اختلال اضطراب فراگیر ایفا می‌کند، می‌توان در درمان این اختلال بر این متغیر تمرکز بیشتری داشت. یافته‌های حاضر برای متخصصان بالینی دست اندرکار در حوزه سلامتروان، تلویحات کاربردی به دنبال دارد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)