آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
بهار 1405(فروردین)،
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران. ، babapourj@yahoo.com
چکیده: (74 مشاهده)
زمینه: با توجه به احساس گناه و سطح بازداری هیجانی در بیماران وسواسی به عنوان متغیرهای هیجانی و مسئولیتپذیری افراطی به عنوان یک بعد شناختی بکارگیری راهبردهای درمانی که بتوانند با تمرکز بر زیربنایی وسواس (اضطراب) بخشی از این هیجان بازداری شده و درونی را تعدیل کنند یک ضرورت بنیادی است؛ که با رویکردهای روانپویشی کوتاه مدت میتواند قابل درمان باشد.
هدف: این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت بر احساس گناه، بازداری هیجانی و مسئولیتپذیری افراطی افراد مبتلا به وسواس انجام شد.
روش: پژوهش حاضر، شبهآزمایشی از نوع طرحهای تکآزمودنی A-B-A است. مرحله اول این طرح (A) خط پایه، مرحله دوم (B) مرحله مداخله و پس از اتمام مرحله مداخله، مرحله پیگیری (A) انجام شد. جامعهی آماری شامل تمامی افراد مبتلا به وسواس مراجعهکننده به مراکز مشاوره و روانشناسی منطقه 7 شهر تهران در بازه زمانی اسفندماه 1401 تا فروردین ماه 1402 صورت گرفت و 5 نفر از افراد جامعه که ملاکهای ورود به پژوهش را داشتند با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و به پرسشنامههای احساس گناه کوگلر و جونز (1992)، بازداری هیجانی کلنر (1986) و مسئولیتپذیری کالیفرنیا (1984) پاسخ دادند. رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت (دوانلو، 1997) توسط پژوهشگر در ده جلسه 45 دقیقهای برای هر بیمار اجرا شد. در مرحله خط پایه، جلسات رواندرمانی (جلسات دوم، چهارم، ششم، هشتم و دهم درمان) و جلسه پیگیری (45 روز بعد از درمان) مجددا شرکت کنندهها به سؤالات پرسشنامهها پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روش ترسیم دیداری، درصد بهبودی، شاخصهای تغییر روند و شیب برای هر بیمار استفاده و روند تغییرات هر متغیر در طی جلسات روی نمودار به طور جداگانه نمایش داده شد. برای معناداری بالینی از درصد بهبودی و اندازه اثر نیز استفاده شد.
یافتهها: نتایج تحلیلهای آماری نشان داد که رواندرمانی پویشی فشرده و کوتاهمدت بر احساس گناه (با درصد بهبودی کلی 53%)، بازداری هیجانی (با درصد بهبودی کلی 64%) و مسئولیتپذیری افراطی (با درصد بهبودی کلی 33%) با اندازه اثرهای متوسط برای احساس گناه و بازداری هیجانی و اندازه اثر ضعیف برای مسئولیتپذیری افراطی در افراد مبتلا به وسواس اثربخش است (05/0 >P). نتایج نشان داد که میزان اندازه اثر مداخله بر احساس گناه بیش از دو متغیر دیگر بوده است.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج این پژوهش روان درمانی پویشی فشرده ک وتاه مدت در درک عمیقتر تجربیات عاطفی، محرکها و الگوهای آزاردهنده و توانایی تحمل آنها را در بیماران مبتلا به وسواس فکری عملی تسهیل میکند. بنابراین پیشنهاد میشود از رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت برای کاهش احساس گناه و بهبود بازداری هیجانی و مسئولیتپذیری افراطی در مبتلایان به وسواس استفاده شود.
زمینه: با توجه به احساس گناه و سطح بازداری هیجانی در بیماران وسواسی به عنوان متغیرهای هیجانی و مسئولیتپذیری افراطی به عنوان یک بعد شناختی بکارگیری راهبردهای درمانی که بتوانند با تمرکز بر زیربنایی وسواس (اضطراب) بخشی از این هیجان بازداری شده و درونی را تعدیل کنند یک ضرورت بنیادی است؛ که با رویکردهای روانپویشی کوتاه مدت میتواند قابل درمان باشد.
هدف: این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت بر احساس گناه، بازداری هیجانی و مسئولیتپذیری افراطی افراد مبتلا به وسواس انجام شد.
روش: پژوهش حاضر، شبهآزمایشی از نوع طرحهای تکآزمودنی A-B-A است. مرحله اول این طرح (A) خط پایه، مرحله دوم (B) مرحله مداخله و پس از اتمام مرحله مداخله، مرحله پیگیری (A) انجام شد. جامعهی آماری شامل تمامی افراد مبتلا به وسواس مراجعهکننده به مراکز مشاوره و روانشناسی منطقه 7 شهر تهران در بازه زمانی اسفندماه 1401 تا فروردین ماه 1402 صورت گرفت و 5 نفر از افراد جامعه که ملاکهای ورود به پژوهش را داشتند با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و به پرسشنامههای احساس گناه کوگلر و جونز (1992)، بازداری هیجانی کلنر (1986) و مسئولیتپذیری کالیفرنیا (1984) پاسخ دادند. رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت (دوانلو، 1997) توسط پژوهشگر در ده جلسه 45 دقیقهای برای هر بیمار اجرا شد. در مرحله خط پایه، جلسات رواندرمانی (جلسات دوم، چهارم، ششم، هشتم و دهم درمان) و جلسه پیگیری (45 روز بعد از درمان) مجددا شرکت کنندهها به سؤالات پرسشنامهها پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روش ترسیم دیداری، درصد بهبودی، شاخصهای تغییر روند و شیب برای هر بیمار استفاده و روند تغییرات هر متغیر در طی جلسات روی نمودار به طور جداگانه نمایش داده شد. برای معناداری بالینی از درصد بهبودی و اندازه اثر نیز استفاده شد.
یافته ها: نتایج تحلیلهای آماری نشان داد که رواندرمانی پویشی فشرده و کوتاهمدت بر احساس گناه (با درصد بهبودی کلی 53%)، بازداری هیجانی (با درصد بهبودی کلی 64%) و مسئولیتپذیری افراطی (با درصد بهبودی کلی 33%) با اندازه اثرهای متوسط برای احساس گناه و بازداری هیجانی و اندازه اثر ضعیف برای مسئولیتپذیری افراطی در افراد مبتلا به وسواس اثربخش است (05/0 >P). نتایج نشان داد که میزان اندازه اثر مداخله بر احساس گناه بیش از دو متغیر دیگر بوده است.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج این پژوهش روان درمانی پویشی فشرده ک وتاه مدت در درک عمیقتر تجربیات عاطفی، محرکها و الگوهای آزاردهنده و توانایی تحمل آنها را در بیماران مبتلا به وسواس فکری عملی تسهیل میکند. بنابراین پیشنهاد میشود از رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت برای کاهش احساس گناه و بهبود بازداری هیجانی و مسئولیتپذیری افراطی در مبتلایان به وسواس استفاده شود.
هدف: این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت بر احساس گناه، بازداری هیجانی و مسئولیتپذیری افراطی افراد مبتلا به وسواس انجام شد.
روش: پژوهش حاضر، شبهآزمایشی از نوع طرحهای تکآزمودنی A-B-A است. مرحله اول این طرح (A) خط پایه، مرحله دوم (B) مرحله مداخله و پس از اتمام مرحله مداخله، مرحله پیگیری (A) انجام شد. جامعهی آماری شامل تمامی افراد مبتلا به وسواس مراجعهکننده به مراکز مشاوره و روانشناسی منطقه 7 شهر تهران در بازه زمانی اسفندماه 1401 تا فروردین ماه 1402 صورت گرفت و 5 نفر از افراد جامعه که ملاکهای ورود به پژوهش را داشتند با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و به پرسشنامههای احساس گناه کوگلر و جونز (1992)، بازداری هیجانی کلنر (1986) و مسئولیتپذیری کالیفرنیا (1984) پاسخ دادند. رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت (دوانلو، 1997) توسط پژوهشگر در ده جلسه 45 دقیقهای برای هر بیمار اجرا شد. در مرحله خط پایه، جلسات رواندرمانی (جلسات دوم، چهارم، ششم، هشتم و دهم درمان) و جلسه پیگیری (45 روز بعد از درمان) مجددا شرکت کنندهها به سؤالات پرسشنامهها پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روش ترسیم دیداری، درصد بهبودی، شاخصهای تغییر روند و شیب برای هر بیمار استفاده و روند تغییرات هر متغیر در طی جلسات روی نمودار به طور جداگانه نمایش داده شد. برای معناداری بالینی از درصد بهبودی و اندازه اثر نیز استفاده شد.
یافتهها: نتایج تحلیلهای آماری نشان داد که رواندرمانی پویشی فشرده و کوتاهمدت بر احساس گناه (با درصد بهبودی کلی 53%)، بازداری هیجانی (با درصد بهبودی کلی 64%) و مسئولیتپذیری افراطی (با درصد بهبودی کلی 33%) با اندازه اثرهای متوسط برای احساس گناه و بازداری هیجانی و اندازه اثر ضعیف برای مسئولیتپذیری افراطی در افراد مبتلا به وسواس اثربخش است (05/0 >P). نتایج نشان داد که میزان اندازه اثر مداخله بر احساس گناه بیش از دو متغیر دیگر بوده است.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج این پژوهش روان درمانی پویشی فشرده ک وتاه مدت در درک عمیقتر تجربیات عاطفی، محرکها و الگوهای آزاردهنده و توانایی تحمل آنها را در بیماران مبتلا به وسواس فکری عملی تسهیل میکند. بنابراین پیشنهاد میشود از رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت برای کاهش احساس گناه و بهبود بازداری هیجانی و مسئولیتپذیری افراطی در مبتلایان به وسواس استفاده شود.
زمینه: با توجه به احساس گناه و سطح بازداری هیجانی در بیماران وسواسی به عنوان متغیرهای هیجانی و مسئولیتپذیری افراطی به عنوان یک بعد شناختی بکارگیری راهبردهای درمانی که بتوانند با تمرکز بر زیربنایی وسواس (اضطراب) بخشی از این هیجان بازداری شده و درونی را تعدیل کنند یک ضرورت بنیادی است؛ که با رویکردهای روانپویشی کوتاه مدت میتواند قابل درمان باشد.
هدف: این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت بر احساس گناه، بازداری هیجانی و مسئولیتپذیری افراطی افراد مبتلا به وسواس انجام شد.
روش: پژوهش حاضر، شبهآزمایشی از نوع طرحهای تکآزمودنی A-B-A است. مرحله اول این طرح (A) خط پایه، مرحله دوم (B) مرحله مداخله و پس از اتمام مرحله مداخله، مرحله پیگیری (A) انجام شد. جامعهی آماری شامل تمامی افراد مبتلا به وسواس مراجعهکننده به مراکز مشاوره و روانشناسی منطقه 7 شهر تهران در بازه زمانی اسفندماه 1401 تا فروردین ماه 1402 صورت گرفت و 5 نفر از افراد جامعه که ملاکهای ورود به پژوهش را داشتند با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و به پرسشنامههای احساس گناه کوگلر و جونز (1992)، بازداری هیجانی کلنر (1986) و مسئولیتپذیری کالیفرنیا (1984) پاسخ دادند. رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت (دوانلو، 1997) توسط پژوهشگر در ده جلسه 45 دقیقهای برای هر بیمار اجرا شد. در مرحله خط پایه، جلسات رواندرمانی (جلسات دوم، چهارم، ششم، هشتم و دهم درمان) و جلسه پیگیری (45 روز بعد از درمان) مجددا شرکت کنندهها به سؤالات پرسشنامهها پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روش ترسیم دیداری، درصد بهبودی، شاخصهای تغییر روند و شیب برای هر بیمار استفاده و روند تغییرات هر متغیر در طی جلسات روی نمودار به طور جداگانه نمایش داده شد. برای معناداری بالینی از درصد بهبودی و اندازه اثر نیز استفاده شد.
یافته ها: نتایج تحلیلهای آماری نشان داد که رواندرمانی پویشی فشرده و کوتاهمدت بر احساس گناه (با درصد بهبودی کلی 53%)، بازداری هیجانی (با درصد بهبودی کلی 64%) و مسئولیتپذیری افراطی (با درصد بهبودی کلی 33%) با اندازه اثرهای متوسط برای احساس گناه و بازداری هیجانی و اندازه اثر ضعیف برای مسئولیتپذیری افراطی در افراد مبتلا به وسواس اثربخش است (05/0 >P). نتایج نشان داد که میزان اندازه اثر مداخله بر احساس گناه بیش از دو متغیر دیگر بوده است.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج این پژوهش روان درمانی پویشی فشرده ک وتاه مدت در درک عمیقتر تجربیات عاطفی، محرکها و الگوهای آزاردهنده و توانایی تحمل آنها را در بیماران مبتلا به وسواس فکری عملی تسهیل میکند. بنابراین پیشنهاد میشود از رواندرمانی پویشی فشرده کوتاهمدت برای کاهش احساس گناه و بهبود بازداری هیجانی و مسئولیتپذیری افراطی در مبتلایان به وسواس استفاده شود.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)