زمینه: اختلال نارسایی توجه/بیش­فعالی، فرد را با مسائل و مشکلات زیادی روبرو می‌کند که زندگی او را تحت تأثیر قرار می­دهد. ازاین­رو برنامه درمانی که بتوانند به بهبود فرآیند کارکردهای اجرایی و افزایش کیفیت زندگی در مدرسه، دانش­آموزان با اختلال نقص توجه/بیش فعالی کمک کند ضروری به نظر می‌رسد.
هدف: هدف پژوهش حاضر تدوین و امکان­سنجی پروتکل درمان پردازش اطلاعات هیجانی برای بهبود کارکردهای اجرایی و کیفیت زندگی در مدرسه در دانش­آموزان با اختلال نقص توجه/بیش­فعالی بود.
روش: پژوهش حاضر از نوع رویکرد کیفی و روش اکتشافی بود. جامعه مورد مطالعه، کلیه متخصصان روانشناسی کودکان استثنایی ایران در سال 1403-1402 بودند. نمونه پژوهش 13 نفر بود که به صورت هدفمند انتخاب شدند. بعد از بررسی ادبیات موجود در زمینه پردازش اطلاعات هیجانی، جهت استخراج عوامل درمان، با این 13 نفر متخصص مصاحبه شد. به منظور اعتباریابی عوامل درمان از دو ضریب نسبت روایی محتوا (CVR) و شاخص روایی محتوا (CVI) استفاده شد. مقدار CVR به دست آمده با جدول لاوشه مقایسه شد (54/0< (CVR و مقدار CVI بیشتر از 79/0 باشد قابل قبول است. جهت مقیاس امکان‌سنجی از چک‌ لیست 50  سؤالی شلانی استفاده شد که شامل مؤلفه‌های مختلفی همچون مقبولیت و تناسب، کاربردپذیری و تقاضا، یکپارچگی، سازگاری، منابع و قابلیت اجرا و تعمیم‌پذیری می‌باشد.
یافته­ ها: نتایج نشان داد نسبت روایی محتوایی در دامنه 85/0 تا 1 و شاخص روایی محتوایی بین 92/0 تا 1 بود. که پروتکل درمان از نسبت روایی محتوا و شاخص‌ روایی محتوا مطلوبی برخوردار بود، همچنین نتایج امکان‌سنجی نشان داد میانگین تمام مؤلفه‌های درمان از میانگین کل بزرگتر بود، بنابراین امکان‌سنجی پروتکل مورد تأیید می‌باشد.
نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه، مؤلفه‌های درمان و پروتکل پردازش اطلاعات هیجانی از روایی خوبی برخوردار بود و همچنین پروتکل پردازش اطلاعات هیجانی از مقبولیت و تناسب، کاربردپذیری و تقاضا، یکپارچگی، قابلیت انطباق، منابع و قابلیت اجرا و تعمیم پذیری خوبی برخوردار بود، می‌توان پروتکل پردازش اطلاعات هیجانی را برای مداخله بالینی مناسب ارزیابی کرد.