آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
پاییز 1404(مهر)،
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشیار، گروه روانشناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه لرستان، لرستان، ایران. ، sepahvandi.m@lu.ac.ir
چکیده: (192 مشاهده)
زمینه: فیبرومیالژیا با پیچیدگی‌های روانشناختی و زیستی، همچنان چالشی درک نشده باقی‌مانده است. نقش روابط ابژه و ناگویی هیجانی در تشدید نشانه‌ها و تأثیر شفقت به خود به‌عنوان یک منبع مقابله‌ای کمتر بررسی شده‌اند. این پژوهش به ترکیب این عوامل پرداخته و چشم‌اندازی جدید برای مداخلات روانشناختی مؤثر ارائه می‌دهد.
هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر روابط ابژه بر نشانه‌های فیبرومیالژیا با نقش میانجیگر ناگویی هیجانی و شفقت به خود بود.
روش: روش این پژوهش، همبستگی از نوع مدل‌سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران با تشخیص بیماری فیبرومیاژیا در شهر تهران در سال 1403 بود که از میان آنها 250 نفر به‌صورت در دسترس به‌عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به پرسشنامه بازنگری شده فیبرومیالژیا (بنت و همکاران،2009)، پرسشنامه‌های سیاهه روابط ابژه و واقعیت‌سنجی (بل، 1986)، فرم کوتاه شفقت خود (ریس و همکاران،2011) و ناگویی هیجانی تورنتو (باگبی،1994) پاسخ دادند. برای تجزیه‌وتحلیل اطلاعات، از روش معادلات ساختاری و نرم‌افزار AMOS24 استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد مدل ساختاری پژوهش با داده‌های گردآوری شده برازش دارد. ضریب مسیر کل بین روابط ابژه با نشانه‌های فیبرومیالژیا (001/0 =P، 489/0 β=) مثبت و معنادار است. همچنین ضریب مسیر بین روابط ابژه با نشانه‌های فیبرومیالژیا از طریق شفقت به خود (001/0 =P، 118/0 β=) و از طریق ناگویی هیجانی (001/0 =P، 193/0 β=) مثبت و معنادار است.
نتیجه‌گیری: براین‌اساس چنین نتیجه‌گیری شد که شفقت به خود و ناگویی هیجانی اثر روابط ابژه بر نشانه‌های فیبرومیالژیا را به‌صورت مثبت و معنادار میانجیگری می‌کند. یافته‌های پژوهش نشان دادند که مداخلات روانشناختی متمرکز بر تقویت شفقت به خود، کاهش ناگویی هیجانی، و بهبود روابط ابژه می‌تواند به مدیریت مؤثرتر و کاهش نشانه‌های فیبرومیالژیا کمک کند. این مداخلات می‌توانند در طراحی برنامه‌های درمانی جامع و روانشناختی برای بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا مورد استفاده قرار گیرند.
هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر روابط ابژه بر نشانه‌های فیبرومیالژیا با نقش میانجیگر ناگویی هیجانی و شفقت به خود بود.
روش: روش این پژوهش، همبستگی از نوع مدل‌سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران با تشخیص بیماری فیبرومیاژیا در شهر تهران در سال 1403 بود که از میان آنها 250 نفر به‌صورت در دسترس به‌عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به پرسشنامه بازنگری شده فیبرومیالژیا (بنت و همکاران،2009)، پرسشنامه‌های سیاهه روابط ابژه و واقعیت‌سنجی (بل، 1986)، فرم کوتاه شفقت خود (ریس و همکاران،2011) و ناگویی هیجانی تورنتو (باگبی،1994) پاسخ دادند. برای تجزیه‌وتحلیل اطلاعات، از روش معادلات ساختاری و نرم‌افزار AMOS24 استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد مدل ساختاری پژوهش با داده‌های گردآوری شده برازش دارد. ضریب مسیر کل بین روابط ابژه با نشانه‌های فیبرومیالژیا (001/0 =P، 489/0 β=) مثبت و معنادار است. همچنین ضریب مسیر بین روابط ابژه با نشانه‌های فیبرومیالژیا از طریق شفقت به خود (001/0 =P، 118/0 β=) و از طریق ناگویی هیجانی (001/0 =P، 193/0 β=) مثبت و معنادار است.
نتیجه‌گیری: براین‌اساس چنین نتیجه‌گیری شد که شفقت به خود و ناگویی هیجانی اثر روابط ابژه بر نشانه‌های فیبرومیالژیا را به‌صورت مثبت و معنادار میانجیگری می‌کند. یافته‌های پژوهش نشان دادند که مداخلات روانشناختی متمرکز بر تقویت شفقت به خود، کاهش ناگویی هیجانی، و بهبود روابط ابژه می‌تواند به مدیریت مؤثرتر و کاهش نشانه‌های فیبرومیالژیا کمک کند. این مداخلات می‌توانند در طراحی برنامه‌های درمانی جامع و روانشناختی برای بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا مورد استفاده قرار گیرند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)