زمینه: مادران دارای فرزند کم‌توان ذهنی با چالش‌های روانی متعددی از جمله تحمل پریشانی پایین، نشخوار فکری و افسردگی مواجه هستند. این عوامل می‌توانند بر کیفیت زندگی و عملکرد مراقبتی آن‌ها تأثیر منفی بگذارند. درمان مبتنی بر شفقت به عنوان یک رویکرد روان‌درمانی نوین، بر افزایش خودشفقتی و کاهش انتقاد از خود تمرکز دارد و ممکن است به بهبود این متغیرها کمک کند. با این حال، مطالعات محدودی به بررسی اثربخشی این درمان بر تحمل پریشانی، نشخوار فکری و افسردگی در این گروه خاص پرداخته‌اند.
هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تحمل پریشانی، نشخوار فکری و افسردگی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی انجام شد.
روش: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی از نوع پیش­آزمون پس­آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی تحت پوشش اداره بهزیستی مرند بود که برای فرزندان خود پرونده مراقبت و حمایت داشتند و از میان آن‌ها با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد 40 نفر از مادران دارای فرزند کم توان ذهنی انتخاب شد و به پرسشنامه‌های افسردگی (بک و همکاران، 1996)، مقیاس تحمل پریشانی (سیمون و گاهر، 2005) و پرسشنامه نشخوار فکری (نولن هوکسما و مارلو، 1991) پاسخ دادند. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل کواریانس در نرم­افزار SPSS نسخه 26 استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد رویکرد شفقت درمانی به طور معناداری باعث کاهش افسردگی در مادران دارای فرزند کم توان ذهنی شد
(05/0 >P). همچنین این روش درمانی در کاهش نشخوار فکری و پریشانی روانی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی به طور معناداری اثر داشت (05/0 >P).
نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از آن است که رویکرد درمان مبتنی بر شفقت می‌تواند به عنوان یک مداخله مؤثر در جهت ارتقای سلامت روان و کیفیت زندگی این مادران به کار گرفته شود. استفاده از این درمان در مراکز مشاوره و خدمات روان‌درمانی می‌تواند به کاهش بار روانی و بهبود عملکرد مراقبتی این گروه کمک کند.