آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
تابستان 1404(مرداد)،
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشیار، گروه روان‌شناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران. ، shairi@shahed.ac.ir
چکیده: (72 مشاهده)
زمینه: مواجهه درمانی روایتی یک درمان متمرکز بر ضربه-حافظه است. تاکنون اثربخشی مواجهه درمانی روایتی بر برخی متغیرها بررسی‌شده است ولی در مورد اثربخشی آن بر تاب‌آوری، کیفیت زندگی و ذهنآگاهی افراد مبتلا به اختلال سوگ طولانی‌مدت شکاف پژوهشی وجود دارد.
هدف: هدف مطالعۀ حاضر تعیین کارآمدی مواجهه درمانی روایتی بر تاب‌آوری، کیفیت زندگی و ذهن آگاهی افراد مبتلا به اختلال سوگ طولانی‌مدت بود.
روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی بزرگسالان (۱۸ تا ۶۰ سال) مبتلا به سوگ طولانی‌مدت بر اساس ملاک‌های تشخیصی DSM5-TR، در شهر قزوین در سال ۱۴۰۱ بود؛ که از بین آن‌ها ۱۶ نفر به‌عنوان افراد نمونه با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه ۸ نفر) که از نظر جنسیت همتا شده بود، گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل مصاحبۀ بالینی ساختاریافته برای اختلال سوگ طولانی‌مدت (SCIP) (هالی و همکاران، ۲۰۲۲)، مقیاس تاب‌آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳)، کیفیت زندگی (سازمان بهداشت جهانی، ۱۹۹۶) و پنج عاملی ذهنآگاهی (بائر و همکاران، ۲۰۰۶) بود. پروتکل مورد استفاده در این پژوهش برنامه جلسات مواجهه درمانی روایتی (شوئر و همکاران، ۲۰۱۱) بود. درمان به‌صورت ۵ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای فردی برای هریک از افراد گروه آزمایش ارائه شد و داده‌ها از طریق نرم‌افزار SPSS ورژن ۲۴ و با استفاده از روش آماری t مستقل، در مورد تفاضل نمرات پیش-پس‌آزمون، مورد تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: نتایج نشان دادند که مواجهه درمانی روایتی به‌طور معناداری تاب‌آوری (637/2- t=، 033/0 =P)، کیفیت زندگی (608/4- t=، 001/0 =P) و ذهنآگاهی (306/8- t=، 001/0 =P) را در افراد مبتلا به اختلال سوگ طولانی‌مدت افزایش داده است.
نتیجه‌گیری: می‌توان به‌کارگیری مواجهه درمانی روایتی را، با در نظر گرفتن ملاحظات بالینی، به‌منظور افزایش تاب‌آوری، کیفیت زندگی و ذهن آگاهی بیماران پیشنهاد نمود
هدف: هدف مطالعۀ حاضر تعیین کارآمدی مواجهه درمانی روایتی بر تاب‌آوری، کیفیت زندگی و ذهن آگاهی افراد مبتلا به اختلال سوگ طولانی‌مدت بود.
روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی بزرگسالان (۱۸ تا ۶۰ سال) مبتلا به سوگ طولانی‌مدت بر اساس ملاک‌های تشخیصی DSM5-TR، در شهر قزوین در سال ۱۴۰۱ بود؛ که از بین آن‌ها ۱۶ نفر به‌عنوان افراد نمونه با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه ۸ نفر) که از نظر جنسیت همتا شده بود، گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل مصاحبۀ بالینی ساختاریافته برای اختلال سوگ طولانی‌مدت (SCIP) (هالی و همکاران، ۲۰۲۲)، مقیاس تاب‌آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳)، کیفیت زندگی (سازمان بهداشت جهانی، ۱۹۹۶) و پنج عاملی ذهنآگاهی (بائر و همکاران، ۲۰۰۶) بود. پروتکل مورد استفاده در این پژوهش برنامه جلسات مواجهه درمانی روایتی (شوئر و همکاران، ۲۰۱۱) بود. درمان به‌صورت ۵ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای فردی برای هریک از افراد گروه آزمایش ارائه شد و داده‌ها از طریق نرم‌افزار SPSS ورژن ۲۴ و با استفاده از روش آماری t مستقل، در مورد تفاضل نمرات پیش-پس‌آزمون، مورد تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: نتایج نشان دادند که مواجهه درمانی روایتی به‌طور معناداری تاب‌آوری (637/2- t=، 033/0 =P)، کیفیت زندگی (608/4- t=، 001/0 =P) و ذهنآگاهی (306/8- t=، 001/0 =P) را در افراد مبتلا به اختلال سوگ طولانی‌مدت افزایش داده است.
نتیجه‌گیری: می‌توان به‌کارگیری مواجهه درمانی روایتی را، با در نظر گرفتن ملاحظات بالینی، به‌منظور افزایش تاب‌آوری، کیفیت زندگی و ذهن آگاهی بیماران پیشنهاد نمود
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)