آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
بهار 1405(فروردین)،
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران. ، sohrabi@atu.ac.ir
چکیده: (44 مشاهده)
زمینه: اختلال وسواسی-جبری ارتباطی (ROCD)، اختلال ناتوانکنندهای است که تأثیرات منفی زیادی بر زندگی زوجین بر جای میگذارد. ادبیات مربوط به تأثیرات عوامل محیطی و بینفردی بر علائم این اختلال هنوز کاملاً توسعه نیافته است. در همین راستا، در مورد بررسی نقش سبکهای دلبستگی و ترومای دوران کودکی در پیشبینی اختلال وسواسی- جبری ارتباطی در ایران، خلأ پژوهشی وجود دارد.
هدف: هدف این پژوهش، بررسی نقش سبکهای دلبستگی و ترومای دوران کودکی در پیشبینی علائم اختلال وسواسی- جبری ارتباطی بود.
روش: روش این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعۀ آماری پژوهش شامل تمامی افراد متأهل ساکن شهر تهران در سال 1403 بود که از بین آنها، ۲۸۱ نفر (شامل ۲۲۳ زن و ۵۸ مرد) با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. دادههای پژوهش نیز با استفاده از پرسشنامههای وسواسی- جبری متمرکز بر همسر (دورون و همکاران، 2012)، سبکهای دلبستگی بزرگسالی (هازن و شیور، 1987) و ترومای دوران کودکی (برنشتاین و همکاران، 2003) جمعآوری شدند. تحلیل دادههای پژوهش نیز با استفاده از روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی، با بهرهگیری از نرمافزار SPSS-26 انجام شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که سبکهای دلبستگی ناایمن، شامل دلبستگی اضطرابی (139/۰ (β= و اجتنابی (140/۰ (β= پیشبینهای مثبت و معناداری برای علائم اختلال وسواسی-جبری ارتباطی هستند، درحالیکه دلبستگی ایمن (180/۰ (β= برای آن، نقش محافظتی دارد. همچنین نتابج حاکی از آن بود که ترومای دوران کودکی به طور کلی پیشبینیکنندۀ قدرتمندی برای اختلال وسواسی-جبری ارتباطی بود و به تنهایی ۱/۵۳ درصد از واریانس آن را تبیین کرد. در مدل ترکیبی نهایی که ۵/۶۳ درصد از واریانس این اختلال را تبیین نمود، آزار فیزیکی (۲۴۹/۰ β=) قویترین پیشبین، غفلت عاطفی (۱۱۷/۰ β=) ضعیفترین پیشبین بود و غفلت جسمی (۰۲۷/۰ β=) نیز در مدل نهایی، اثر معناداری نداشت.
نتیجهگیری: مهمترین پیامدی که یافتههای این پژوهش برای برای متخصصان بالینی در بر دارد این است که ارزیابی افراد مبتلا به اختلال وسواسی-جبری ارتباطی باید از علائم سطحی فراتر رفته و به طور فعال، تاریخچه دلبستگی و تجارب آسیبزای کودکی مراجع را کاوش کند و پیشنهاد میشود در مداخلات درمانی این افراد، رویکردهای مبتنی بر تروما و دلبستگی در نظر گرفته شود.
هدف: هدف این پژوهش، بررسی نقش سبکهای دلبستگی و ترومای دوران کودکی در پیشبینی علائم اختلال وسواسی- جبری ارتباطی بود.
روش: روش این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعۀ آماری پژوهش شامل تمامی افراد متأهل ساکن شهر تهران در سال 1403 بود که از بین آنها، ۲۸۱ نفر (شامل ۲۲۳ زن و ۵۸ مرد) با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. دادههای پژوهش نیز با استفاده از پرسشنامههای وسواسی- جبری متمرکز بر همسر (دورون و همکاران، 2012)، سبکهای دلبستگی بزرگسالی (هازن و شیور، 1987) و ترومای دوران کودکی (برنشتاین و همکاران، 2003) جمعآوری شدند. تحلیل دادههای پژوهش نیز با استفاده از روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی، با بهرهگیری از نرمافزار SPSS-26 انجام شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که سبکهای دلبستگی ناایمن، شامل دلبستگی اضطرابی (139/۰ (β= و اجتنابی (140/۰ (β= پیشبینهای مثبت و معناداری برای علائم اختلال وسواسی-جبری ارتباطی هستند، درحالیکه دلبستگی ایمن (180/۰ (β= برای آن، نقش محافظتی دارد. همچنین نتابج حاکی از آن بود که ترومای دوران کودکی به طور کلی پیشبینیکنندۀ قدرتمندی برای اختلال وسواسی-جبری ارتباطی بود و به تنهایی ۱/۵۳ درصد از واریانس آن را تبیین کرد. در مدل ترکیبی نهایی که ۵/۶۳ درصد از واریانس این اختلال را تبیین نمود، آزار فیزیکی (۲۴۹/۰ β=) قویترین پیشبین، غفلت عاطفی (۱۱۷/۰ β=) ضعیفترین پیشبین بود و غفلت جسمی (۰۲۷/۰ β=) نیز در مدل نهایی، اثر معناداری نداشت.
نتیجهگیری: مهمترین پیامدی که یافتههای این پژوهش برای برای متخصصان بالینی در بر دارد این است که ارزیابی افراد مبتلا به اختلال وسواسی-جبری ارتباطی باید از علائم سطحی فراتر رفته و به طور فعال، تاریخچه دلبستگی و تجارب آسیبزای کودکی مراجع را کاوش کند و پیشنهاد میشود در مداخلات درمانی این افراد، رویکردهای مبتنی بر تروما و دلبستگی در نظر گرفته شود.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)