آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
زمستان 1404(بهمن)،
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه روانشناسی بالینی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. ، atefeh.shakibarad@iau.ac.ir
چکیده: (49 مشاهده)
زمینه: سلامت عمومی، که ابعادی چون سلامت جسمی، روانی و اجتماعی را در بر می‌گیرد، برای رفاه فردی و اجتماعی حیاتی است و بهبود آن در زنان جوان، با توجه به نقش کلیدی‌شان در جامعه، اهمیت مضاعفی دارد. در این راستا، پایبندی دینی به عنوان یک متغیر پیش‌بین، می‌تواند بر مؤلفه‌های سلامت عمومی تأثیرگذار باشد، اما مطالعات جامعی که به بررسی دقیق این رابطه و سازوکارهای آن در میان زنان جوان شهر تهران بپردازند، محدود است.
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش پایبندی دینی بر مؤلفه‌های سلامت عمومی در بین زنان جوان شهر تهران انجام شد.
روش: پژوهش حاضر از نوع کاربردی و با ماهیت توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری شامل زنان جوان (18-35 سال) مناطق 2 و 16 تهران در سال 1403 بودند که از میان آن‌ها نمونه‌ای 384 نفری با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای و سپس تصادفی ساده انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه ابعاد پنجگانه دینداری (گلاک و استارک، 1974) و پرسشنامه سلامت عمومی (گلدبرگ، 1972) گردآوری و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه) در SPSS نسخه 26 و در سطح معناداری 05/0 تحلیل انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که دینداری همبستگی منفی با مؤلفه‌های سلامت عمومی شامل شکایت‌های جسمانی، اضطراب، افسردگی و ناسازگاری اجتماعی دارد. همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون چندمتغیره حاکی از آن بود که ابعاد چهارگانه دینداری (اعتقادی، عاطفی، پیامدی و مناسکی) در مجموع تأثیر معنی‌داری بر سلامت عمومی زنان جوان داشته‌اند (002/0 >p). این ابعاد قادر به تبیین 7/11 درصد از واریانس سلامت عمومی زنان جوان تهرانی بودند.
نتیجه‌گیری: دینداری ارتباط مثبتی با ارتقای سلامت عمومی زنان دارد. بر این اساس، با تقویت دینداری می‌توان از آن به عنوان عاملی آرامش‌زا و کاهش‌دهنده اضطراب و افسردگی بهره گرفت. لذا، پیشنهاد می‌شود سیاست‌گذاران و متخصصان سلامتروان، برنامه‌های مداخله‌ای و دوره‌های آموزشی مبتنی بر ارزش‌های دینی را برای ارتقای جامع سلامتروان زنان جوان طراحی و اجرا نمایند.
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش پایبندی دینی بر مؤلفه‌های سلامت عمومی در بین زنان جوان شهر تهران انجام شد.
روش: پژوهش حاضر از نوع کاربردی و با ماهیت توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری شامل زنان جوان (18-35 سال) مناطق 2 و 16 تهران در سال 1403 بودند که از میان آن‌ها نمونه‌ای 384 نفری با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای و سپس تصادفی ساده انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه ابعاد پنجگانه دینداری (گلاک و استارک، 1974) و پرسشنامه سلامت عمومی (گلدبرگ، 1972) گردآوری و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه) در SPSS نسخه 26 و در سطح معناداری 05/0 تحلیل انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که دینداری همبستگی منفی با مؤلفه‌های سلامت عمومی شامل شکایت‌های جسمانی، اضطراب، افسردگی و ناسازگاری اجتماعی دارد. همچنین، نتایج تحلیل رگرسیون چندمتغیره حاکی از آن بود که ابعاد چهارگانه دینداری (اعتقادی، عاطفی، پیامدی و مناسکی) در مجموع تأثیر معنی‌داری بر سلامت عمومی زنان جوان داشته‌اند (002/0 >p). این ابعاد قادر به تبیین 7/11 درصد از واریانس سلامت عمومی زنان جوان تهرانی بودند.
نتیجه‌گیری: دینداری ارتباط مثبتی با ارتقای سلامت عمومی زنان دارد. بر این اساس، با تقویت دینداری می‌توان از آن به عنوان عاملی آرامش‌زا و کاهش‌دهنده اضطراب و افسردگی بهره گرفت. لذا، پیشنهاد می‌شود سیاست‌گذاران و متخصصان سلامتروان، برنامه‌های مداخله‌ای و دوره‌های آموزشی مبتنی بر ارزش‌های دینی را برای ارتقای جامع سلامتروان زنان جوان طراحی و اجرا نمایند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)