زمینه: سازگاری تحصیلی به توانایی سازگاری با اطلاعات، تجربیات و محیط آموزشی جدید اشاره دارد. از جمله ویژگیهای مهمی که می تواند بر سـازگاری تحصیلی تأثیرگذار باشد، توانایی خودتنظیم گری هیجانی و جهتگیری تسلط مدار گرایشی با نقش میانجی شکفتگی تحصیلی در دانشآموزان است. با اینحال، تاکنون هیچ پژوهش یکپارچهنگری روابط این متغیرها را در قالب یک مدل جامعنگر مورد بررسی قرار نداده است.
هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر تدوین مدل علّی سازگاری تحصیلی بر اساس خودتنظیمگری هیجانی و جهتگیری تسلطمدار گرایشی و نقش میانجیگری شکفتگی تحصیلی در دانشآموزان بود.
روش: در این مطالعه توصیفی - همبستگی، جامعه آماری را کلیه دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهر مهاباد در سال تحصیلی ۹۹-۱۳۹۸ تشکیل دادند که به روش نمونه گیری خوشهای چندمرحلهای تعداد ۳۸۴ نفر انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه اهداف پیشرفت (AGQ-R) الیوت و مورایاما (۲۰۰۸)، پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی مارس (۱۹۹۸)، مقیاس شکفتگی تحصیلی دینر و بیسواس (۲۰۰۸) و پرسشنامه استاندارد سازگاری تحصیلی بیکر و سریاک (۱۹۸۴) است. ارزیابی مدل پیشنهادی با استفاده از روش تحلیل مسیر انجام گرفت.
یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد متغیرهای خودتنظیم گری هیجانی (۰/۰۰۱ P=)، جهت گیری تسلط مدارگرایشی (۰/۰۰۴ P=) و شکفتگی تحصیلی (۰/۰۰۱ P=) بصورت مستقیم سازگاری تحصیلی را پیشبینی نمودند. همچنین خودتنظیمگری هیجانی (۰/۰۰۱ P=) و جهتگیری تسلط مدار گرایشی (۰/۰۰۱P=) با شکفتگی تحصیلی رابطه مستقیم دارد. خودتنظیمگری هیجانی و جهت گیری تسلطمدار گرایشی با واسطه گری شکفتگی تحصیلی بر سازگاری تحصیلی رابطه غیرمستقیم دارد (۰/۰۰۱P=).
نتیجهگیری: بر اساس یافتههای این پژوهش، شکفتگی تحصیلی (به معنای میل به پیشترفت و بهتر شدن) در ارتباط بین خودتنظیم گری هیجانی، جهت گیری تسلط مدار و سازگاری تحصیلی نقش واسطهای معنادار ایفا می کند.