زمینه: مطالعات مختلفی پیرامون اثربخشی بازیدرمان گری کودک محور و بازی درمان گری والدینی در بهبود اختلالات هیجانی و رفتاری کودکان انجام شده است، اما در زمینه مقایسه اثربخشی بیشتر این دوروش بر نظریه ذهن پژوهشهای اندکی صورت گرفته است. هدف: این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی این دو نوع درمان بر سطوح نظریه ذهن درکودکان دارای اختلال اضطراب جدایی انجام شد. روش: روش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون سه گروهی بود. جامعه آماری را تمامی دانش آموزان دختر در پایههای پنجم و ششم شهر بابل در نیمسال تحصیلی دوم ۹۸-۱۳۹۷ تشکیل دادند که تعداد آنها ۲۷۳۲ نفر بود. بر اساس ملاک های ورود و خروج، ۴۵ نفر به شیوه در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱، گروه آزمایش ۲ و گواه قرار گرفتند که هر گروه شامل ۱۵ نفر بود. گروه آزمایشی اول، بازی درمان گری کودک محور با رویکرد اکسلاین (۱۹۶۹) را در ۱۶ جلسه ۴۵ دقیقه ای، گروه آزمایشی دوم، آموزش بازی درمان گری والدینی (لندرث،۱۹۹۳) را در ۱۰ جلسه ۲ ساعته دریافت کردند. ابزار پژوهش فرم (د) پرسشنامه علائم مرضی کودکان (CSI-۴) (اسپرافکین، لانی و گادو،۱۹۹۴) و پرسشنامه نظریه ذهن استیرمن (۱۹۹۲) بود. دادهها با تحلیل کوواریانس چندمتغیره و توسط نرم افزار SPSS تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد هر دو مداخله در ارتقای سطوح نظریه ذهن در کودکان دارای اضطراب جدایی مؤثر هستند. بین اثربخشی دو گروه ازمایشی بازی درمان گری کودک محور و بازی درمانگری والدینی در سطح ۱ تفاوت معناداری وجود داشت و بازی درمان گری والدینی مؤثرتر بوده است. اما بین دو گروه ازمایشی در سطح ۲ و ۳ تفاوت معنادار نبود (۰/۰۵ p<). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که می توان آموزش بازی درمان گری والدینی را جایگزین مناسب تری در بهبود سطوح نظریه ذهن و همچنین بهبود علائم روانشناختی کودکان دچار اختلال اضطراب جدایی در نظر گرفت. و این مطالعه نیز تاییدی است بر این نکته که شناسایی و درمان به موقع این اختلال باید از فعالیت های مهم متخصصین بهداشت روان کودکان باشد بنابراین، برنامه‌ریزی برای پیشگیری و درمان این اختلال در اولویت است.
