علیرضا روحی، جواد کاووسیان، مسعود گرامیپور، هادی کرامتی، مهدی عربزاده،
دوره ۲۰، شماره ۱۰۷ - ( ۸-۱۴۰۰ )
زمینه: هرچند پژوهش های پیشین به بررسی آثار مستقیم ویژگی شخصیتی عزم در پیشبینی اهمال کاری و درگیری دانش آموزان پرداخته اند اما آثار غیر مستقیم آن کمتر مورد بررسی قرار گرفته است.
هدف: هدف کلی پژوهش حاضر، بررسی نقش عزم است که بصورت مستقیم و غیرمستقیم، منجر به افزایش درگیری تحصیلی و کاهش اهمال کاری تحصیلی می گردد.
روش: پژوهش حاضر توصیفی، از نوع همبستگی و معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم مشغول به تحصیل در مدارس غیرانتفاعی در سال تحصیلی ۹۹-۹۸ در شهر همدان بود که از بین آنها ۵۰۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند و به ابزارهای پژوهش، شامل پرسشنامه اهداف پیشرفت الیوت، موریاما و پکران (۲۰۱۱)، مقیاس عزم داکورث و کویین (۲۰۰۷)، درگیری تحصیلی ریو (۲۰۱۳) و اهمالکاری تحصیلی سولومون و راث بلوم (۱۹۸۴) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش آماری معادلات ساختاری و از طریق نرمافزارهای SPSS-۲۴ و AMOS-۲۶، مورد تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: نتایج نشان داد که عزم، بر درگیری تحصیلی با نقش میانجی اهداف پیشرفت مبتنی بر خود و مبتنی بر تکلیف، اثر مثبت و معنادار داشت (۰/۰۵ =β، ۰/۰۱ <P). اما عزم بر اهمالکاری تحصیلی با نقش میانجی اهداف پیشرفت مبتنی بر خود و مبتنی بر تکلیف، اثر منفی و معناداری نداشت (۰/۰۶- =β، ۰/۶۸ =P).
نتیجهگیری: شایستگی های مبتنی بر خود و مبتنی بر تکلیف در دانشآموزان با عزم بالا، می تواند منجر به افزایش درگیری شناختی، رفتاری، عاطفی و عاملی گردد اما نمی تواند در کاهش اهمال کاری نقشی معنادار داشته باشد.