زمینه: ضعف در خودکارآمدی اجتماعی و یا مشکل در برقراری روابط اجتماعی، دانشآموزان تیزهوش را در معرض خطر آسیبهای روانی و عدم رشد عاطفی - اجتماعی قرار میدهد. پژوهشهای متعدد به مقایسه میزان خودکارآمدی دانشآموزان تیزهوش و عادی پرداختهاند، اما پژوهشی که به ارتقاء خودکارآمدی اجتماعی دانشآموزان تیزهوش کمک کند مغفول مانده است.
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله انگیزشی مبتنی بر تغییر ذهنیت دوئیک بر خودکارآمدی اجتماعی دانشآموزان تیزهوش انجام شد.
روش: این پژوهش از نوع شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون - پسآزمون با گروهگواه بود. جامعهآماری شامل دانشآموزان دختر مدارس استعدادهای درخشان شهراصفهان در سال تحصیلی ۹۸-۹۹ بود که تعداد ۳۰ نفر از آنان با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروههای آزمایش و گواه جایابی شدند. گروه آزمایش، ۸ جلسه ۵۰ دقیقهای مداخله تغییر ذهنیت دوئیک را بهصورت گروهی دریافت کردند. ابزار پژوهش پرسشنامه خودکارآمدی اجتماعی کنلی (۱۹۸۹) بود. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری و نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ صورت گرفت.
یافته ها: نتایج نشان داد مداخلهانگیزشی مبتنی بر تغییر ذهنیت دوئیک بر افزایش خودکارآمدی اجتماعی دانشآموزان تیزهوش در مؤلفههای قاطعیت اجتماعی، عملکرد در موقعیتهای اجتماعی، شرکت در گروههای اجتماعی، جنبههای دوستی - صمیمیت و کمککردن -کمکگرفتن، تأثیر معناداری دارد (۰/۰۵ ≥P).
نتیجهگیری: بر اساس یافتهها، مداخلهانگیزشی مبتنی بر تغییر ذهنیت دوئیک، نتایج معتبری بر ارتقاء خودکارآمدی اجتماعی دانشآموزان تیزهوش ارائه میدهد.