زمینه: شفقت به خود و خودگویی مثبت دو عامل مهم در ویژگیهای شناختی هستند که میتوانند در عملکرد تحصیلی همچون تاب آوری تحصیلی نقش تعیین کننده داشته باشند، اما طبق پیشنه بررسی شده، در تحقیقات گذشته کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. بر این اساس بررسی رابطه شفقت به خود و خودگویی مثبت با بهزیستی تحصیلی و تاب آوری تحصیلی یک خلاء پژوهشی می باشد.
هدف: این پژوهش با هدف مدلیابی تابآوری تحصیلی بر اساس شفقت به خود و خودگویی مثبت با توجه به نقش میانجی بهزیستی تحصیلی در بین دانش آموزان متوسطه دوم شهر کرمان انجام شد.
روش: پژوهش حاضر توصیفی، از نوع همبستگی و معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان دختر و پسر متوسطه دوم شهر کرمان به تعداد ۸۲۰۰ نفر در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ است. که طبق جدول مورگان ۳۸۴ نفر روش نمونهگیری تصادفی طبقه ای (به نسبت جنسیت دانش آموزان) به عنوان نمونه انتخاب شده اند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های شفقت به خود تف و همکاران (۲۰۰۳)، خودگویی برین تاپت و همکاران (۲۰۱۳)، بهزیستی تحصیلی تومینین- سوینی و همکاران (۲۰۱۷) و پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) استفاده شدهاست. تجزیه و تحلیل داده ها با آماره های توصیفی و استنباطی مدل یابی معادلات ساختاری با نرم افزارهای Spss۲۵ و Amos۲۴ انجام گرفت.
یافته ها: یافته ها حاکی از برازش مدل تاب آوری تحصیلی مبتنی بر شفقت به خود و خودگویی مثبت با توجه به نقش میانجی بهزیستی تحصیلی دانش آموزان متوسطه دوم استان کرمان می باشد (۰۰۱/۰ >p). بطوری که شفقت به خود و خودگویی مثبت از طریق نقش میانجی بهزیستی تحصیلی ۶۷/۰ درصد از واریانس تاب آوری را تبیین می کنند (۰۰۱/۰ >p).
نتیجهگیری: براساس یافته های پژوهش، از جمله روش های ارتقاء تاب آوری تحصیلی و بهبود بهزیستی تحصیلی دانش آموزان، تقویت شفقت به خود و خودگویی مثبت می باشد.