آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
تابستان 1404(مرداد)،
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
استادیار، گروه روان شناسی سلامت، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران. ، a-shokrgozar29@kiau.ac.ir
چکیده: (236 مشاهده)
زمینه: بیماران تحت دیالیز با چالش‌های جسمی و روانی متعددی روبرو هستند که می‌تواند امید به زندگی آن‌ها را تحت تأثیر قرار دهد. در این میان، مداخلات روان‌درمانی مانند گروه درمانی شناختی رفتاری و درمان شناختی مبتنی بر ذهنآگاهی به عنوان روش‌های مؤثر برای بهبود سلامتروان شناخته شده‌اند. با این حال، مقایسه اثربخشی این دو روش بر افزایش امید به زندگی در بیماران دیالیزی کمتر مورد بررسی قرار گرفته است.
هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری و درمان شناختی مبتنی بر ذهنآگاهی بر امید به زندگی بیماران دیالیزی انجام شد.
روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیشآزمون–پسآزمون با گروه گواه همراه با پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی بیماران دیالیزی مراجعه کننده به مرکز دیالیز بیمارستان خاتمالانبیا در شهرستان شاهرود در سال 1402 به تعداد 211 نفر بودند. از بین افراد جامعۀ آماری، 45 نفر با نمونه گیری هدفمند انتخاب شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه امید به زندگی (اسنایدر، 1991) بود. پروتکل درمان شناختی-رفتاری (والساراج و همکاران، 2021) و شناخت درمانی مبتنی بر ذهنآگاهی (سگال و همکاران، 2023) برای گروههیا آزمایش اجرا شد. دادهها با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس آمیخته در نرمافزار SPSS نسخه 25 تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: یافتهها نشان داد که دو شیوه مداخله درمان شناختی رفتاری و درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی بر امید به زندگی بیماران دیالیزی در پس آزمون اثر معنیدار داشت (001/0 >P). بین نمرات امید به زندگی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری صرفنظر از نوع مداخله، تفاوت وجود داشت. از بین دو روش مداخله درمان شناختی رفتاری و درمان شناختی مبتنی بر ذهنآگاهی، درمان شناختی رفتاری در افزایش امید به زندگی در بیماران دیالیزی مؤثرتر بود (001/0 >P)
نتیجه‌گیری: نتایج بیانگر آن است که استفاده از مداخلات روان‌درمانی، به‌ویژه شناختی رفتاری، می‌تواند به عنوان یک راهکار کاربردی در بهبود امید به زندگی و ارتقای سلامتروان بیماران تحت دیالیز مورد توجه قرار گیرد
هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری و درمان شناختی مبتنی بر ذهنآگاهی بر امید به زندگی بیماران دیالیزی انجام شد.
روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیشآزمون–پسآزمون با گروه گواه همراه با پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی بیماران دیالیزی مراجعه کننده به مرکز دیالیز بیمارستان خاتمالانبیا در شهرستان شاهرود در سال 1402 به تعداد 211 نفر بودند. از بین افراد جامعۀ آماری، 45 نفر با نمونه گیری هدفمند انتخاب شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه امید به زندگی (اسنایدر، 1991) بود. پروتکل درمان شناختی-رفتاری (والساراج و همکاران، 2021) و شناخت درمانی مبتنی بر ذهنآگاهی (سگال و همکاران، 2023) برای گروههیا آزمایش اجرا شد. دادهها با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس آمیخته در نرمافزار SPSS نسخه 25 تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: یافتهها نشان داد که دو شیوه مداخله درمان شناختی رفتاری و درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی بر امید به زندگی بیماران دیالیزی در پس آزمون اثر معنیدار داشت (001/0 >P). بین نمرات امید به زندگی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری صرفنظر از نوع مداخله، تفاوت وجود داشت. از بین دو روش مداخله درمان شناختی رفتاری و درمان شناختی مبتنی بر ذهنآگاهی، درمان شناختی رفتاری در افزایش امید به زندگی در بیماران دیالیزی مؤثرتر بود (001/0 >P)
نتیجه‌گیری: نتایج بیانگر آن است که استفاده از مداخلات روان‌درمانی، به‌ویژه شناختی رفتاری، می‌تواند به عنوان یک راهکار کاربردی در بهبود امید به زندگی و ارتقای سلامتروان بیماران تحت دیالیز مورد توجه قرار گیرد
واژه‌های کلیدی: امید به زندگی، درمان شناختی رفتاری، درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی، بیماران دیالیزی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)