زمینه: سالمندی به عنوان پدیده طبیعی تحول، دارای جنبه‌های مثبت و منفی است و تغییرات جدیدی در وضعیت اجتماعی و روانی فرد ایجاد می‌کند. بنابراین مداخلات روانشناختی می‌تواند کمک شایانی به آسیب‌های فردی، اجتماعی و اقتصادی در سالمندان کند. در همین راستا شناسایی مداخلات کارآمدتر ضروری به نظر می‌رسد.
هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی معنادرمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس تنهایی سالمندان انجام شد.
روش: طرح پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش ­آزمون – پس ­آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی سالمندان شهر تهران در سال 1400 بود که 45 نفر از میان سالمندان به شیوه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در 2 گروه آزمایش و یک گروه گواه گمارش شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس احساس تنهایی (دی‌توماسو و همکاران، 2004) استفاده شد. در پژوهش حاضر از روش‌های مداخله معنادرمانی (فرانکل، 1963) و روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (هیز، 2004) استفاده شد و درحالی‌که گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند. در نهایت داده‌های جمع‌آوری­شده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک‌ و چندمتغیری تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته­ ها: نتایج نشان داد که بین گروه ­های معنادرمانی، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و گواه از لحاظ احساس تنهایی در مرحله پس ­آزمون با تعدیل نمرات پیش­ آزمون تفاوت معناداری وجود دارد (05/0 P<) و دو گروه مداخله نسبت به گروه گواه، بر متغیر احساس تنهایی و مؤلفه‌های آن تأثیرگذار بوده‌اند اما اثربخشی دو گروه مداخله با هم تفاوت معناداری نداشت (05/0 P<).
نتیجه‌گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی با وجود استفاده از تکنیک‌های منحصربه‌فرد خاستگاه و ویژگی‌های مشنرک کارآمد و کاربردی دارند که احساس تنهایی را در سالمندان به یک اندازه کاهش می‌دهند.