استادیار، گروه روانشناسی بالینی، واحد اندیمشک، دانشگاه آزاد اسلامی، اندیمشک، ایران. ، m_esfahani100@iauandimeshk.ac.ir
چکیده: (1205 مشاهده)
زمینه: کاهش ابرازگری هیجانی مثبت، ابرازگری صمیمیت و افزایش ابرازگری هیجانی منفی با ناسازگاری زناشویی رابطه دارد. بهبود ابرازگری در زوجهای ناسازگار از طریق مداخلههای زوجدرمانی، بهویژه زوجدرمانگری متمرکز بر شفقت، مهم است، اما در تأثیر زوجدرمانگری متمرکز بر شفقت بر ابرازگری هیجانی در جامعه موردمطالعه، شکاف تحقیقاتی دیده میشود.
هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی زوجدرمانگری متمرکز بر شفقت بر ابرازگری هیجانی مثبت و منفی و ابرازگری صمیمیت در زوجهای ناسازگار انجام شد.
روش: این پژوهش از نوع طرح پیشآزمون-پسآزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی زوجهای ناسازگار مراجعهکننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی سیفا، بهین و همراز شهر خرمآباد در سال 1402 بودند. نمونهای به تعداد 20 زوج واجد شرایط با روش نمونهگیری هدفمند از نوع در دسترس در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. سنجش زوجها بر اساس پرسشنامه ابرازگری هیجانی (کینگ و امونز، 1990) در دو مرحله پیشآزمون و پسآزمون در هر دو گروه انجام شد. گروه آزمایش زوجدرمانگری متمرکز بر شفقت (لطفی و همکاران، 1400) را طی 8 جلسه 60 دقیقهای دریافت کردند. برای تحلیل دادهها از آزمون تحلیل کوواریانس و نرمافزار SPSS نسخه 27 استفاده شد.
یافته ها: یافتههای پژوهش حاضر نشان داد زوجدرمانی متمرکز بر شفقت بر افزایش ابرازگری هیجانی مثبت، کاهش ابرازگری هیجانی منفی و نیز افزایش ابرازگری صمیمیت زوجهای ناسازگار مؤثر است (01/0 p<).
نتیجهگیری: با توجه به یافته ها زوجدرمانگری متمرکز بر شفقت با تقویت هیجانهای مثبت و سازگارانه در زوجها، کاهش هیجانهای منفی زوجها، تشویق زوجها به ابراز شفقت کلامی و رفتاری و همدلی نسبت به همسر و درک نقاط قوت و ضعف خویش و همسر موجب بهبود ابرازگری هیجانی در زوجهای ناسازگار میشود. بنابراین میتوان از زوجدرمانی متمرکز بر شفقت برای بهبود ابرازگری هیجانی زوجهای ناسازگار استفاده کرد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1402/8/15 | پذیرش: 1402/10/20 | انتشار: 1403/2/4
بازنشر اطلاعات |
|
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |