زمینه: ارزیابی ­ها حاکی از سطوح پایین کیفیت زندگی در مبتلایان به اچ ­آی ­وی است. آیا درمان پذیرش و تعهد می ­تواند سبب بهبود کیفیت زندگی این بیماران شود؟ هدف: هدف  این پژوهش بررسی تأثیر گروه ­درمانگری مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد بر افزایش کیفیت زندگی مبتلایان به اچ­ آی­ وی بود. روش: روش پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش ­آزمون و پس­ ­آزمون با گروه گواه و پیگیری بود. جامعه آماری شامل 42 مرد مبتلا به اچ­ آی ­وی در استان البرز در بهار 98 می­ شد که داوطلب شرکت در طرح بودند. با روش نمونه ­گیری تصادفی 20 بیمار انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش در 12 جلسه مداخله شرکت کردند. جلسات مبتنی بر بسته درمانی الینبرگ (2016) بود. پرسشنامه کیفیت زندگی مک ­گیل (کوهن و همکاران، 1995) در دو گروه اجرا گردید. از تحلیل واریانس مختلط برای بررسی نتایج استفاده شد. یافته ­ها: نتایج نشان می­ دهد که اثر گروه ­درمانگری مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد بر افزایش کیفیت زندگی (0/029p=) معنادار بوده است. نتایج در خرده مقیاس ­های جسمانی (0/024p=) و روانشناختی (0/007p=) معنادار بود. اما در خرده مقیاس ­های نگرش کلی (0/12p=)، وجودی (0/067p=) و حمایت (0/055p=) معنادار نبود. نتیجه­ گیری: درنتیجه، استفاده از گروه درمانگری مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد می­ تواند سبب ارتقاء سطح کیفیت زندگی در مبتلایان به اچ­ آی­ وی شود.