آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
دوره 19، شماره 92 - ( پاییز 1399 (آبان) 1399 )
جلد 19 شماره 92 صفحات 956-945 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
seyyedjafari J, borjali A, sherafati S, panahi M, dehnashi T, oboodyat S. (2020). The effectiveness of compassion - focused therapy on resilience and life expectancy in type diabetes mellitus 2. Journal of Psychological Science. 19(92), 945-956.
URL: http://psychologicalscience.ir/article-1-705-fa.html
URL: http://psychologicalscience.ir/article-1-705-fa.html
سید جعفری جواد، برجعلی احمد، شرافتی شاهین، پناهی مهدی، دهناشی لاطان تاجماه، عبودیت سعیده. اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر میزان تابآوری و امید به زندگی افراد مبتلابه دیابت نوع 2 مجله علوم روانشناختی 1399; 19 (92) :956-945
دانشجوی دکتری روان شناسی ،دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی،دانشگاه علامه طباطبائی،تهران،ایران ، javad_jafary90@yahoo.com
چکیده: (2865 مشاهده)
زمینه: مطالعات متعددی به بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت، تابآوری و امید به زندگی پرداختهاند. اما پژوهشی که به بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر میزان تابآوری و امید به زندگی افراد مبتلابه دیابت نوع 2 پرداخته باشد مغفول مانده است.
هدف: تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر میزان تابآوری و امید به زندگی افراد مبتلابه دیابت نوع 2 بود. روش: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری را در این پژوهش کلیه بیماران مبتلابه دیابت نوع دو تشکیل می‌دادند که در سال 1398 به مرکز مشاوره روان یار مراجعه کرده بودند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 30 نفر که 15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه گواه با روش نمونه‌گیری در دسترس در نظر گرفته شد. ابزار مورد استفاده طرح درمانی گیلبرت (2014)، مقیاس امیدواری اشنایدر (1991) و مقیاس تابآوری کونور - دیویدسون (2003) بود. داده‌ها با تحلیل کوواریانس چند متغیره تحلیل شد. یافته ها: درمان متمرکز بر شفقت بر میزان تابآوری و امید به زندگی افراد مبتلا به دیابت نوع دو تأثیر معنادار داشت (0/05 p<). نتیجه گیری: بیمارانی که در جلسات درمانی متمرکز بر شفقت شرکت کرده بودند تابآوری بیشتر و امید به زندگی بیشتری داشتند.
هدف: تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر میزان تابآوری و امید به زندگی افراد مبتلابه دیابت نوع 2 بود. روش: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری را در این پژوهش کلیه بیماران مبتلابه دیابت نوع دو تشکیل می‌دادند که در سال 1398 به مرکز مشاوره روان یار مراجعه کرده بودند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 30 نفر که 15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه گواه با روش نمونه‌گیری در دسترس در نظر گرفته شد. ابزار مورد استفاده طرح درمانی گیلبرت (2014)، مقیاس امیدواری اشنایدر (1991) و مقیاس تابآوری کونور - دیویدسون (2003) بود. داده‌ها با تحلیل کوواریانس چند متغیره تحلیل شد. یافته ها: درمان متمرکز بر شفقت بر میزان تابآوری و امید به زندگی افراد مبتلا به دیابت نوع دو تأثیر معنادار داشت (0/05 p<). نتیجه گیری: بیمارانی که در جلسات درمانی متمرکز بر شفقت شرکت کرده بودند تابآوری بیشتر و امید به زندگی بیشتری داشتند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)