دانشیار گروه روانشناسی دانشگاه الزهرا، تهران ایران ، mehrangizpeyvastegar@gmail.com
چکیده: (2340 مشاهده)
زمینه: رواندرمانی برای درمانگران باعث افزایش رشد هیجانی و بهبود مهارتهای بین فردی و همدلی می شود، همچنین باعث خودآگاهی در فهم مشکلات فردی تعارض ها و ارزش ها می شود؛ بر این اساس سؤال اصلی پژوهش این است که آیا مدل بومی از طرحواره درمانی میتواند بر عملکرد درمانگران اثرگذار باشد؟ هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مدل بومیسازی شده طراحواره درمانی بر تعدیل طرحوارههای درمانگران انجام شد. روش: پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیشآزمون - پسآزمون با گروه گواه و پیگیری سه ماهه بود که از بین 55 درمانگر مراکز مشاوره افق سلامت، همراز، ساوالان و اردیبهشت در منطقه 5 تهران با استفاده از نمونهگیری در دسترس 16 درمانگر انتخاب و در دو گروه آزمایش (8 نفر) و گواه (8 نفر) به صورت تصادفی گمارش شدند. هر دو گروه در سه مرحله پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری به پرسشنامه طرحواره یانگ (1994) پاسخ دادند. گروه آزمایش در 10 جلسه 90 دقیقهای در جلسات مداخله طرحواره درمانی بومیسازی پروتکل طرحواره درمانی (فرال و شاور، 2018) برای درمانگران شرکت کردند و گروه گواه هیچ مداخلهای دریافت نکرد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد که دو گروه در حوزه های دیگرجهتمندی و گوش به زنگی با هم تفاوت معنادار داشتند (0/05 P<)؛ همچنین نتایج بیانگر آن بود که نمرات حوزه های دیگر (بریدگی و طرد، خودگردانی و عملکرد مختل) شرکتکنندگان گروه آزمایش نسبت به گروه گواه پس از مداخله کاهش یافته اما این کاهش معنادار نبود (0/05<P). نتیجهگیری: مدل بومی سازی شده طرحواره درمانی باعث تعدیل طرحوارهها در حوزه دیگر جهتمندی وگوش به زنگی شد؛ بنابراین می توان انتظار داشت که مدل بومی سازی شده طرحواره درمانی کمک کند تا درمانگر ذهنیت های ناسالم خود را بشناسد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1399/3/25 | پذیرش: 1400/3/10 | انتشار: 1400/3/9
بازنشر اطلاعات |
|
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |