استادیار، گروه روانشناسی، واحد ابهر، دانشگاه آزاد اسلامی، ابهر، ایران. ، Fathi.gh@abhariau.ac.ir
چکیده: (454 مشاهده)
زمینه: پژوهش ها نشان می دهند پس از افشاء پیمان شکنی و پیچیدگی آسیب های ناشی از آن، تحریک پذیری بالای هیجانی در افراد منجر به واکنش آنی جبران ناپذیر شده و عملکرد خانواده را تحت شعاع قرار می دهد لذا این شکاف با استفاده از فرآیند های پذیرش، تمرکز ذهنی، تعهد و تغییر رفتار قابل اصلاح است.
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان اثربخشی درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر تحریک پذیری هیجانی و عملکرد خانواده در زنان آسیب دیده از پیمان شکنی بود.
روش: روش این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری کلیه زنان آسیب دیده از پیمان شکنی مراجعه کننده به معاونت پیشگیری قوه قضائیه شهر زنجان بود (1400) و از بین آنها ۳۰ نفر به صورت نمونه گیری هدفمند بر اساس ملاک های ورود انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گواه (۱۵ نفر) جای گرفتند. پروتکل هشت جلسه ای درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش بر روی گروه آزمایش انجام شد هر دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون مقیاس تحریک پذیری هیجانی (بری تویت، ۱۹۸۷) و مقیاس عملکرد خانواده (اپشتاین و همکاران، 1983) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS-23 تحلیل شدند.
یافته ها: یافته های حاصل از تحلیل کوواریانس یک راهه نشان داد که درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش باعث کاهش معنادار میانگین نمرات پس آزمون تحریک پذیری هیجانی و افزایش میانگین نمرات پس آزمون عملکرد خانواده درگروه آزمایش نسبت به گروه گواه است (05/0 p<).
نتیجه گیری: این یافتهها حاکی از تغییرات معناداری در مؤلفههای تحریک پذیری و عملکرد خانواده است، بنابراین رواندرمانگرانی که با رویکرد درمانی مبتنی بر تعهد و پذیرش فعالیت میکنند با تعدیل تحریک پذیری هیجانی ناشی از پیمان شکنی در زنان آسیبدیده میتوانند عملکرد خانواده را بهبود بخشیده و مانع از تصمیمات مخرب در زندگی مشترک شوند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1402/7/12 | پذیرش: 1402/9/15 | انتشار: 1402/10/1
بازنشر اطلاعات |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |