کارشناس ارشد آمار، گروه آمار، دانشکده علومپایه، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران. ، arezoomoradia5@gmail.com
چکیده: (360 مشاهده)
زمینه: بیماری مزمن کلیه یک مشکل عمده سلامتی است که انتظار می رود با افزایش شیوع عوامل خطر آن مانند دیابت، سیگار، چاقی، فشار خون بالا و پیری جمعیت افزایش یابد. بنابراین برای بهبود شاخص های سلامت روان این افراد بررسی سازههای روانشناختی مؤثر بر بیماری یک ضرورت اجتنابناپذیر است.
هدف: این مطالعه با هدف بررسی رابطه تاب آوری و خودکارآمدی با سازگاری اجتماعی بیماران دیالیزی انجام شد.
روش: روش پژوهش توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را تمامی بیماران دیالیزی مراجعهکننده به بیمارستان امام رضا (ع) شهر اهواز در سال 1397 تشکیل می دهند. نمونه پژوهش 56 نفر از بیماران دیالیزی بیمارستان امامرضا (ع) بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامههای سازگاری اجتماعی (پیکل و ویسمن، 1999)، مقیاس تاب آوری (کانر و دیویدسون، 2003) و پرسشنامه خودکارآمدی (شرر و همکاران، 1982) پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیری با استفاده از نرم افزار SPSS.27 مورد تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: نتایج حاصل از ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین ادراک خودکارآمدی و تاب آوری با سازگاری اجتماعی بیماران دیالیزی رابطه مثبت و معنیداری وجود دارد (001/0 >P). نتایج حاصل از رگرسیون چندمتغیری به روش ورود نشان داد که ادراک خودکارآمدی و تاب آوری 6/1 درصد از واریانس سازگاری اجتماعی بیماران دیالیزی را تبیین میکنند.
نتیجهگیری: با توجه به این یافتهها میتوان نتیجه گرفت که با آموزش مهارت های تاب آوری و خودکارآمدی در کنار مداخلات درمانی در بیمارستان می توان سهم قابل توجهی از تغییرات سازگاری اجتماعی را در این بیماران بهبود بخشید و با بهبود این سازه ها متغیرهای روانشناختی تبیین کننده سازگاری اجتماعی در بیماران دیالیزی بهبود یابد.
شمارهی مقاله: 13
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1400/10/18 | پذیرش: 1401/1/29 | انتشار: 1401/12/1
بازنشر اطلاعات |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |