آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
پاییز 1404(آذر)،
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
استاد، گروه روان شناسی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه فردوسی، مشهد، ایران. ، yazdi@um.ac.ir
چکیده: (112 مشاهده)
زمینه: اختلال خواندن به عنوان یکی از شایع‌ترین اختلالات یادگیری، تأثیرات قابل توجهی بر عملکرد تحصیلی و روانی-اجتماعی دانشآموزان دارد. اگرچه مداخلات متعددی مانند برنامه‌های تقویت کارکردهای اجرایی و رویکردهای خانواده‌محور برای بهبود این اختلال طراحی شده‌اند، اما مقایسه اثربخشی این دو رویکرد کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی رویکرد مبتنی بر تقویت کارکردهای اجرایی با برنامه خانواده محور در دانشآموزان دارای اختلال خواندن بود.
روش: روش پژوهش حاضر نیمهآزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشآموزان مبتلا به اختلال یادگیری خواندن پاسه سوم، چهارم، پنجم و ششم ابتدایی در سال تحصیلی 1400-1399 شهر تهران بود که به مراکز اختلالات یادگیری، مراکز مشاوره و بهزیستی مراجعه کرده و یا ارجاع داده شده بودند. از میان آنها 45 نفر با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه 15 نفر) گمارش شدند. ابزار گردآوری دادهها آزمون نارساخوانی (کرمی و همکاران، 1384) بود. دادهها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر در نرم افزار SPSS نسخه 25 تحلیل شدند.
یافته ها: یافتهها نشان داد که در گروه آزمایش خانواده محور نسبت به گروه کارکردهای اجرایی و گروه گواه در مرحله پس آزمون و پیگیری در تمامی مؤلفههای خواندن از سوی آزمودنیها کاهش معناداری داشته است (05/0 P<) که بیانگر بهبود نارساخوانی دانشآموزان است.
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که برنامه خانواده‌محور در مقایسه با رویکرد تقویت کارکردهای اجرایی و گروه گواه، تأثیر معنادار و پایدارتری در بهبود تمامی مؤلفههای خواندن دانشآموزان دارای نارساخوانی داشته است. این یافتهها حاکی از آن است که مشارکت فعال خانواده و ایجاد محیط حمایتی در خانه می‌تواند به‌طور مؤثری به کاهش مشکلات خواندن و بهبود عملکرد تحصیلی این دانشآموزان کمک کند.
هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی رویکرد مبتنی بر تقویت کارکردهای اجرایی با برنامه خانواده محور در دانشآموزان دارای اختلال خواندن بود.
روش: روش پژوهش حاضر نیمهآزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشآموزان مبتلا به اختلال یادگیری خواندن پاسه سوم، چهارم، پنجم و ششم ابتدایی در سال تحصیلی 1400-1399 شهر تهران بود که به مراکز اختلالات یادگیری، مراکز مشاوره و بهزیستی مراجعه کرده و یا ارجاع داده شده بودند. از میان آنها 45 نفر با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه 15 نفر) گمارش شدند. ابزار گردآوری دادهها آزمون نارساخوانی (کرمی و همکاران، 1384) بود. دادهها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر در نرم افزار SPSS نسخه 25 تحلیل شدند.
یافته ها: یافتهها نشان داد که در گروه آزمایش خانواده محور نسبت به گروه کارکردهای اجرایی و گروه گواه در مرحله پس آزمون و پیگیری در تمامی مؤلفههای خواندن از سوی آزمودنیها کاهش معناداری داشته است (05/0 P<) که بیانگر بهبود نارساخوانی دانشآموزان است.
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که برنامه خانواده‌محور در مقایسه با رویکرد تقویت کارکردهای اجرایی و گروه گواه، تأثیر معنادار و پایدارتری در بهبود تمامی مؤلفههای خواندن دانشآموزان دارای نارساخوانی داشته است. این یافتهها حاکی از آن است که مشارکت فعال خانواده و ایجاد محیط حمایتی در خانه می‌تواند به‌طور مؤثری به کاهش مشکلات خواندن و بهبود عملکرد تحصیلی این دانشآموزان کمک کند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط مجوز کرییتیو کامنز (CC BY-NC-ND) قابل بازنشر است. |
This work is licensed under the Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)